« کاناوارو»

اصلن نمی‌فهمیدم دنیاش رو. مثل همون خبرنگارایى که صحبت‌هاى مورینیو توى مصاحبه‌هاش رو نمیفهمن. هى گسسته می‌شدیم که یکم توى فاز خودش و علاقه‌مندیاش قدم برداریم ولى هى دورتر می‌شدیم از این فازه. نه اینکه نخوایم‌ها،نه. بلد نبودیم. خب آخه کسى بهمون یاد نداده بود چه‌جور می‌شه دلِ اینجور آدما رو به دست آورد. حافظه‌مونم که اندازه جلبک بود و بعدِ آشنایی‌مون باهاش به موجودات تک‌سلولى تقلیل پیدا کرد. هیچى یادمون نمی‌موند. ساعتمونو زنگ می‌ذاشتیم که حواس‌مون باشه یادش باشیم. که حواس‌مون باشه هر ساعت بهش پیام بدیم و احوالشو بپرسیم و از اینکه داره توى دلتنگى سر می‌کنه غم‌مون بشه و سعى کنیم یه کارى کنیم یه نموره خوشحال‌تر بشه توى این دوره‌زمونه‌ى لاکردارِ نامروت.
البته اونم کم حواسش به ما نبودا. الحق که حواس‌جمع بود. آمار کل فالوور‌هاى اینستامونو داشت. پروفایل همه‌ى ممبراى کانال‌مونو چک کرده بود. یه‌جورى حواسش بهمون بود که کاناوارو وسطِ دفاع‌خطى‌هاى اینتر هم اینقد به خط حمله تیم مقابل حواسش نبود. ساعت خواب و بیدار شدن‌مون توى روزاى مختلف هفته رو نوشته بود توى Note گوشی‌ش و هر وقت می‌دید بیداریم و پیام نمی‌دیم می‌اومد خِرِمون رو می‌چسبید. البته این قضیه یخورده باعث رنجش‌مون هم شده بود. مشکلِ اون Noteـه این بود که زماناى سپرى شده توى مستراح و اینجورجاها رو نمی‌تونست مورد عنایت قرار بده و محاسبه کنه. چوب‌شو هم ما بایس می‌خوردیم. اصلا از وقتى که باهاش آشنا شدیم مستراح رفتنامونم تحت تاثیر قرار گرفت! کم می‌رفتیم. سریع هم میومدیم بیرون. جالبیش هم اینجا بود که معده و روده‌مون بطور سیستماتیک با این قضیه کنار اومده بودن و یه روزم «اخ» نگفتن به این جفاهایى که بهشون شده. نمی‌دونستیم عاشقیّت روى سلول‌هاى روده هم تاثیر می‌ذاره. ولى انگارى می‌ذاره. انگاری خیلی چیزا هست که عاشقیّت می‌تونه روشون تاثیر بذاره. شبیه برگِ برنده می‌مونه. شبیه تعویض‌های دیقه‌ی 88ِ مورینیو که میاد و نتیجه‌ی بازیو عوض می‌کنه. شبیه تکل از پشت‌های موفقِ کاناوارو که یه گل رو به جون می‌خره. درسته خیلی دقیق نمی‌فهمیدیم دنیاش رو ولی از وقتی آلارم گوشی‌مونو به اسمش عوض کردیم و یه آهنگِ لایت گذاشتیم روش دنیا برامون قشنگ‌تر شده. انگاری سه هیچ ازش جلوییم و بازی هم رسیده به دیقه ی 90