من بی‌ادب نیستم. این ترانه کمی بی‌ادبی‌ست!

 

برای رومینا:

 

 

غیرت‌و از رو اسم من بردار
اگه پایانِ قصه این باشه
اگه «چون مَرده حرفشو بشنو»
یا که «چون ایستاده می‌شاشه!»‌

روزها و شباش عینِ همه
«بیخیالش عمو»! همینه همه‌ش
بیخیالِ حقوقِ اولیه‌ش
توی دستات یه مشت مینه همه‌ش
‌
گفتی ناموس خطِ قرمزته
مثلِ «جنسی» که اسمِ تو روشه
سهمِ ناموسِ تو همینه فقط:
[روسری‌شو به زور می‌پوشه]
‌
گفتی «ناموس» خطِ قرمزته
حیف! ناموس‌ته تو این کابوس
غیرتِ نم‌کشیده‌تو جم کن
خطِ قرمز تویی، تو، «بی‌ناموس»!
‌
اعتقاداتِ تخمیِ ماها
مثل طاعونه، اینو فهمیدیم
«عادت ماهیانه»‌مون اینه
که بگیم کل شهرو گاییدیم!
‌
خونه رو عینهو جهنم کن
حرفای خوبتو به خلق بزن
تو که عشق و هوس برات هیچه
پس بشین روی تخت و جلق بزن!
‌
لفظ «ناموس» هم که پوچ شده
غیرتت مثلِ خطِّ ممتد نیست؟
حالا که زندگی پر از لجنه
دیگه کابوس اونقدم بد نیست!
‌
 

 

[بابت بی‌ادبی‌هام تنها کاری که می‌تونید بکنید اینه که بگذارید و بگذرید! مرسی]
‌
‌

کافه کتاب

 

 

به آینده فکر می‌کنم. خیلی زیاد هم به آینده فکر می‌کنم. به چیزهای مزخرفِ آینده نه‌ها. به چیزهای خوبش. به اینکه چندتا بچه خواهم داشت یا چه ماشینی خواهم خرید فکر نمی‌کنم. برایم اهمیتی ندارند. دوست دارم یک کتاب‌فروشی داشتم. یا یک کافه پر از کتاب. که فقط قهوه و چای و کیک سرو می‌کرد. فست‌فود و سیب‌زمینی خلط نمی‌کرد لای منوهایش که اصالت کافه را به هم بزند. دوست داشتم یک کافه‌ی کوچکِ تاریک داشتم با دکورِ چوب. با چند مشتریِ ثابت که بفهمند چه از زندگی می‌خواهند. اینکه مشتری‌هایم بفهمند چه از زندگی می‌خواهند چه دخلی به من دارد؟ نمی‌دانم. خیلی به آینده فکر می‌کنم. آنقدر که دیگر حال را بیخیال شده‌ام. گذشته را بیخیال شده‌ام. حتی خودم را بیخیال شده‌ام! دیگران که جای خود. فکر می‌کنم به آینده‌ای که انگار هیچ برنامه‌ای برای خوب بودن ندارد. ولی خب کم نیاورده‌ام. درست است که اصلِ زندگی را بر «به دایی‌جان گرفتن» گذاشته‌ام و اینطوری می‌خواهم از شدتِ رنج بکاهم، ولی نمی‌شود هم بیخیالِ آینده شد. اضطراب؟ حقیقتش دارم. خیلی زیاد. و این اضطراب با صدتا قهوه و چای هم کم نمی‌شود. ولی خب چه می‌شود کرد. به کتاب‌های قدیمی‌ای که باید توی کافه‌ام داشته باشم فکر می‌کنم و خودم را برای جنگیدن با قهرمان‌های قدرتمندِ توی کتاب‌ها آماده می‌کنم. شاید برای کسی اهمیت نداشته باشد ولی نسخه‌ی بازنده نبودن را پیچیده‌ام و آنقدر بهش فکر می‌کنم که اتفاق بیفتد. اگر روزی به کافه‌ام آمدید یک کتاب قدیمی برایم هدیه بیاورید.

 

 

گیم‌اور با لباسِ زمختِ پلنگی

 

 

بعضی از سربازهای اینجا (اینجا یعنی پادگان) معتادند. این جمله را جوری بخوانید که انگار دارید یکی از بدیهی‌ترین چیزهای دنیا را می‌خوانید. مثلن انگار دارید می‌خوانید «آب در صد درجه به جوش می‌آید» معتاد به سیگار و مشروب نه‌ها، این‌ها که روال روزمره‌است. به چیزهای دیگر؛ بیشتر گُل. اکثرشان هم‌دیگر را می‌شناسند و در روزهای خماری خیلی خوب هم را پیدا می‌کنند و «متاع»شان را با هم تقسیم می‌کنند و می‌روند فضا. تا حالا با لباسِ قهوه‌ایِ پلنگی رفته‌اید فضا؟ من هم نرفته‌ام. باید باحال باشد. اتفاق جالبی که توجهم را بهشان جلب کرد، نوع ادبیاتی‌ست که بینشان وجود دارد. مثلن به مواد می‌گویند «متاع». یا مثلن وقتی می‌خواهند بروند پشت آشپزخانه یا حمام - که مکان ثابتِ بساطشان است - می‌گویند «بریم سرِ جلسه» یا مثلن «برادر من تو موقعیت‌ام». [این برادر برادر گفتن رسم است بین کسانی که پست می‌دهند و بی‌سیم دارند] بهار که می‌شود و درخت‌های آلوچه شروع می‌کنند به بار دادن، موقعیت‌ها تغییر می‌کند و به سمتِ درخت‌های آلوچه و چاقاله‌بادامِ تهِ پادگان می‌رسد. نزدیکِ پمپ‌بنزین. ولی باز هم آنجا «موقعیت» است و هر کسی بخواهد برود باید بگویید دارد می‌رود «جلسه». در کل اعتیاد چیز خوبی نیست، ولی ماجراجویی‌هایی که در طول پروسه‌ی «کشیدن» توی پادگان به تنِ آدم می‌خورد جالب و به‌یادماندنی‌اند. البته به شرطی که خط‌هایت پر نشود و اوردوز نکنی و به «کره‌خوری» نیفتی. [گفته بودم؟ اگر از دستت در رفت و گُل زیاد کشیدی، بهترین اقدامِ عمومی این است که کره بخوری تا بِبُرد به اصطلاح] یکی از بچه‌ها چند هفته پیش زیادی کشیده بود و اوردوز کرده بود. آورده بودندش بهداری. گفته بود گیم‌اور شده! بی‌حال روی تخت اورژانس دراز کشیده بود و می‌گفت گیم‌اور شده. شماها می‌دانید وقتی یک نفر با لباسِ زمختِ پلنگی گیم‌اور می‌شود باید چه‌کارش کرد؟

 

 

غمگین بودنِ بدونِ غم داشتن

 

 

گاهی وقت‌ها نیاز است غمگین بود. نه اینکه واقعن غم داشت. نه الزامن. نیاز است غمگین بود و سکوت کرد و با کسی حرف نزد. یکجور خلوت‌نشینیِ عارفانه شاید. برای همه هم اتفاق می‌افتد به گمانم. این غمگین بودن، الزامن غم داشتن نیست. الزامن اشک ریختن نیست. حتی شاید اعصاب‌خُردی هم نداشته باشد. گمان می‌کنم این غمگین بودن برای همه نیاز است. آدم را از هیاهو و شلوغی دور می‌کند. توی خودش می‌کشاند و کاری می‌کند با خودش خلوت کند. تا بفهمد توی آن دقایق با خودش چندچند است. این غمگین بودن است که به آدم درس می‌دهد و او را بزرگ می‌کند.

 

[خوشبختی؟]

‌

‌

به نظرم زندگی به شکل کلی برای خوشبخت بودن ایجاد نشده. نمی‌خواهم خیلی رادیکال باشم و بگویم زندگی، بدبختی‌ست؛ هرچند دقیقن چنین نظری دارم! زندگی مجموعه‌ی متشنجی‌ست از تلاش برای تهیه‌ی غذا و ارضای جنسی و خواب. مابقی فعالیت‌های بشر از ابتدا تا همین قرنِ عجیبِ مدرن، برای دستیابی به چنین مقصودی ایجاد شده. همین سه‌تا. و اگر بخواهیم خیلی ریز شویم و دقیق روی این سه موضوع نگاه کنیم، می‌بینیم که بشر برای به دست‌آوردن این سه نیاز همیشه در رنج بوده و تلاش کرده و اذیت شده. حتی خوابیدن در بسیاری لحظات رنج‌آور است، به خصوص در قرن حاضر. و مهم‌ترین علتش رنجی‌ست که انسان در نتیجه‌ی پیدا کردن مکان مناسبی برای خواب متحمل می‌شود. حتی پس از ارضای این نیازها نیز رنج دوام خواهد داشت. تنوع‌طلبی شاید رنج‌آورترین خصیصه‌ی انسان مدرن باشد. نیاز به تنوع در تغذیه، ارضای جنسی و خواب بشر را تحت سلطه‌ی خود در آورده و باعث شده رنج بیشتری نسبت به نیاکان غارنشینش بکشد. حتی اگر در ظاهر زندگی رنگارنگ و آسوده‌تری را تجربه کرده باشد. دیالوگ تلخی در Deadpool بود که شاید خلاصه‌ی همه‌ی تئوری‌ها در مورد زندگی باشد: «زندگی مجموعه‌ی بی‌پایان از بدبختی‌هاست، که تنها پیام بازرگانی مختصری از خوشبختی داره!»

‌

دوست‌دختر رویاها!

‌

راستشو بخوای همیشه فکر می‌کردم یه دوست‌دختر با سینه‌های بزرگ گیرم میاد. ینی توی خیالاتم این فکرو همیشه داشتم. به هیچ‌چیزش فکر نمی‌کردم جز سینه‌هاش. من آدمِ شهوت‌رانی نیستم. شایدم باشم. اصلن اونی که میگه نیست، هست. پس منم هستم! چی؟ دوست‌دختر قبلی‌م؟ نه! نه! اون سینه‌های بزرگی نداشت. منم زیاد دوستش نداشتم. واسه همین حرف اول اسمشو روی هیچ جای بدنم خالکوبی نکردم. ولی ایندفعه می‌خوام اینکارو بکنم. واسه دوست‌دختر جدیدم که عاشقِ حیوونای خونگی نباشه و بلد باشه سیگار رو بده توی ریه‌هاش و گیاهخوار باشه و سینه‌های بزرگی داشته باشه. چی؟ من گیاهخوارم؟ نه! من هیچوقت گیاهخوار نبودم. ولی دوست دارم اون گیاهخوار باشه تا تیکه‌های مرغ و گوشتِ توی غذاش رو من بخورم. اینا چیه که دارم بهتون می‌گم؟ شماها اینجا چی میخواین؟ این کیه که داره جای من حرف می‌زنه؟ دیوونه شدم؟ نمی‌دونم. راستشو بخوای همیشه فکر می‌کردم دیونه بودن بهتره. آره. کاش دیوونه شده باشم. یه دیوونه که دوس‌دخترش سینه‌های بزرگی داره.

‌

«حد»

 

 

همیشه از یه حدی که بگذره قضیه برعکس میشه. از یه حدی که مهربون بشی ممکنه دشمنات زیاد شن. از یه حدی که بیخیال شی همه چی روال‌تر میشه. اون «حد» مهمه. باید ازش گذشت. وقتی توی ماشین نشستی و سریع می‌ری انگاری همه چیزای اطرافت دارن به سرعت ازت عبوی می‌کنن؛ اما وقتی خیلی سریع‌تر می‌ری - ینی از حد می‌گذری - و سرعتت خیلی بیشتر میشه همه چیزای دیگه آروم میشن. سکون پیدا می‌کنن. انگار یه گوش نشسته باشی. همیشه همینطوره. می‌گیری چی می‌گم؟ حد مهمه. اون حد رو پیدا کن.

 

 

من یه آدمِ واقعی‌ام. نه فیلمم نه عروسک.

 

من یه آدمم. واقعیِ واقعی. نه فیلمم نه عروسک. یه آدمِ واقعی‌ام. بابت همه‌ی حرف‌های بدی که می‌زنی ناراحت می‌شم. اگه بازوم رو زیادی فشار بدی دردم می‌گیره. بهم بی‌محلی کنی غصه‌م می‌شه. منو بزنی گریه می‌کنم. من یه آدمم. اگه منو بکُشی واقعن کشته می‌شم. به چشمام نگاه کن. هم‌رنگِ خورشیده. موقعِ غروب. غروبِ یک روزِ تعطیل. نارنجیه؛ مثلِ یه پرتقالِ خونیِ پرآب. دستام رو ببین. شبیهِ بالِ نهنگه. یه نهنگِ غمگین که وقتی گریه می‌کنه دریا بزرگ‌تر می‌شه. ببین لب‌هام رو. مزه‌ی چوب می‌دن. مزه‌ی براده‌های چوب که تو شیشه‌ی مربای آلبالو ریخته باشنش. چوبِ یه درختِ قدیمی وسطِ جنگلای آفریقا. من یه آدمم. یه آدمِ واقعی. اگه منو بکشی کشته می‌شم. با همه‌ی خورشیدها و پرتقال‌ها و نهنگ‌ها و دریاها و چوب‌ها و جنگل‌هایی که تومه کشته می‌شم. واقعیِ واقعی

 

 

غرقم کن. نه تویِ آب

 

آدم که حتمن نباید بره دریا تا غرق شه. حتمن که نباید وسط حجم عمیقی از آب دریا باشه که احساسِ خفگی کنه. گاهی وقتا آدم وسط موزاییک نیم‌متری هم غرق میشه. توو برگ‌های یه کتابِ چند صفحه‌ای هم حس خفگی بهش دست میده. میونِ چندتا عکسِ رنگی توی گالری. میونِ آهنگِ خوشِ اون‌روزها. توی گردنبندِ طرحِ عقرب. حتی وسطِ پاستایِ خوشرنگِ کافه‌ی میدون شهرداری. می‌دونی که چی می‌گم؟ گاهی وقتا خاطره‌ها خیلی عمیق‌تر از آب‌هایِ توی دریان. راحت‌تر خفه‌ت می‌کنن.

 
‌

یک خبرِ تخمی از سربازی

 

واقعن به من نمی‌آید که خوش‌بین باشم. خبری منتشر شد مبنی بر اینکه سربازهای پزشک و پرستار و پیراپزشک تا زمان مساعد شدن وضعیت کرونا (حداقل ۳ ماه و حداکثر نامعلوم!) اجازه‌ی تسویه‌حساب ندارند. یعنی منی که تقریبن دو ماه دیگر سربازی‌ام تمام می‌شود؛ همچنان باید درخدمت نظام باشم برای کمک به بیماران کرونایی. و این درحالی‌ست که توی این چندین ماه که سرباز بوده‌ام حتی یک درصد هم از «پیراپزشک» بودنم استفاده‌ای نشده! این بی‌تدبیری و ناعدالتی را به که باید گفت؟ واقعن از این سرزمین ناامیدم. ناامیدیِ خلط‌شده با خشم.
‌‌ ‌