داد نزن!

دیدین توى لوازم تحریرى ها یا مثلا توى فروشگاه هاى اسباب بازى فروشى یا توى بازار، یسرى از بچه ها هستن که گیر میدن به یه وسیله اى و براى رسیدن به خواسته شون (که خریدنِ اون وسیله س) جیغ و داد مى زنن و گریه میکنن و در بعضى موارد خودشونو کتک مى زنن؟
داشتم به این موضوع فکر مى کردم که یه بچه توى اون دوران چرا فکر مى کنه تنها راه رسیدن به مقصودش فریاد کشیدنه؟ آیا همه ى بچه ها در مقابل این خواسته ها، همین رفتارهاى مشابه رو نشون میدن؟ و اونایى که این رفتار رو نشون میدن چه دلیل و پس زمینه اى واسه این کار میتونن داشته باشن. تا اینکه امروز صبح شروع کردم به خوندن کتابى به اسم #کاربرد_روانشناسى_در_آموزش اثر #لئونور_درویل . توى بخش دوم این کتاب دقیقا به همین موضوع اشاره شده. یه بچه در همون ابتدا و مثلا توى خونه براى رسیدن به هدفش از مادر یا پدر یه تقاضایى میکنه. ولى به هر دلیلى این تقاضا با جواب منفى مواجه میشه. توى مرحله دوم بچه براى پافشارى روى مقصودش میاد و درخواستش رو با صداى بلندترى ابراز میکنه. در این حالت توجه بیشترى به درخواست اون میشه ولى همچنان جواب منفیه. بچه سعى میکنه درخواستش رو با صداى بلند تر و در بعضى مواقع پرت کردن وسیله به این طرف و اونطرف و یا خودزنى همراه کنه که در این حالت (در اکثر مواقع) به مقصود خودش میرسه. با ادامه ى این روند بچه یاد میگیره براى رسیدن به هدفش  همون بار اول فریاد بکشه و به شلوغ کارى بپردازه. که بتونه توى زمان کمتر به هدفش برسه. اصلا هم براش مهم نیست که جایى که وایساده و داره اینکارو میکنه توى خونه س یا بازار یا فروشگاه اسباب بازى فروشى. اون  مى خواد به هر طریقى به هدفش برسه.
این ماییم که به بچه یاد میدیم چطور رفتار کنه. برخورد و عکس العمل ما نسبت به درخواست هاى ابتدایى و عادى بچه س که اگر درست باشه به فریاد هاى بلند و رفتارهاى شدید منتهى نمیشه.