رتبه کنکورت چند شد؟
بحثِ رتبه ى کنکور و اینکه تو چند آوردى و
رتبه تو چقدر شد قطعا بحث شیرینى نخواهد بود، ولى این صحبت ها مثلِ آدامسى
که تهِ کفشِ پاشنه بلندِ خانمى ٢٥ ساله چسبیده است، در برهه ى زمانى خاصى،
مى شود پاىِ ثابتِ گفتگوهایمان. حالا چرا خانم ٢٥ ساله؟ به خودم مربوط
است!
قطعا رتبه ى کنکور با توجه
به اینکه مى تواند مشخص کننده ى رشته ى دانشگاهى فرد باشد و در نتیجه شغل و
وجهه ى اجتماعى شخص را معین کند، از اهمیت خاص خود برخوردار است. اما نکته
اى که شاید کمتر بدان توجه شده "عددى دیدنِ کنکورى هاست!" یعنى چه؟ خب
واضح است! اینکه با شنیدنِ رتبه ى کسى مى آییم سطح علمى، سطح خانوادگى و در
پاره اى مواقع بیمارى هاى روانىِ فرد را تشخیص مى دهیم و با دادن
اصطلاحاتى (البته اگر رتبه اش، شارژ ایرانسل باشد!) مثل "گیج"، "خنگ"،
"گچ"، "آمیب" و سایر پسوندهاى تخریب کننده (سایرحیوانات را خودتان اضافه
کنید) برچسبى به آن دانش آموز مى زنیم که شاید (و در بعضى مواقع قطعا) لایق
آن برچسب نیست. چه تضمینى وجود دارد که رتبه برترهاى کنکور انسان هاى
موفقى در زندگى شان بشوند و بتوانند براى جامعه مفید باشند؟ از یک منبع
نیمه موثق شنیده بودم که از ٣٠ نفر برتر کنکور سال ٩١ در سه رشته ى تجربى،
ریاضى و انسانى تنها یک نفرِ آن در کشور مانده و مابقى از کشور خارج شدند و
دیگر برنگشتند. آیا مخترعین و مبتکرین ما صرفا، فیزیک را ١٠٠٪ زده اند؟
آیا واقعا تنها کسانى که با توجه به رتبه ى کنکورشان در بین جمعیت "نخبگان"
قرار مى گیرند، نخبه اند؟ مابقى پخمه؟ سال کنکور به نوبه ى خود براى یک
جوانِ ١٨ سال پراسترس ترین سال است، سعى کنیم با ایجاد محیطى مناسب و به
دور از استرس رتبه ى نامناسب شخصى را پتک نکنیم و بر فرق مغزش نکوبیم. باور
داشته باشیم که هر کس در سطح خودش مى تواند موفق ترین شخص باشد و لفظِ گنگ
و به دور از هدفِ "نخبه" نمى تواند صرفا تضمین کننده ى موفقیت وى باشد.
به عمل کار برآید به سخندانى نیست.
| چند ساعت قبل ازاعلام نتایج کنکور
چاپ شده در نشریه دوات