۱۸ آبانِ مزخرف | 2

نیاین دلداری بدینا. داستان مسخره‌تر از ایناست. کسی هم مقصر نیست حقیقتا. مقصر همه‌ش «خودمون»یم. که خب خودمون شل گرفتیم و هی پشتِ هم فتوا دادیم که «درست میشه، درست میشه» که هیچ تهِ خیارِ تلخی با حلوا حلوا گفتن شیرین نمیشه. شلم بگیریم تهش وا میره همه چی. بعد باید بریم استوری اونایی رو ببینیم که هی می‌گن تتلو رو بلاگ کنین و فیلان. مشکل‌مون تتلو و این تهِ پیازچه‌ها نیست. که خب بلاک شد و حذف شد از اکسپلورتون. تهش چی؟ تهِ خیارتون شیرین شد؟ دلتون خنک شد؟ زندگی‌تون قشنگ شد؟ تا کِی باید سرمونو بکنیم توی برف و دنیامون رو به افلاک بدیم و ازش جوک بسازیم؟ که تهِ همه‌ی این مزخرفا هیچ‌جوره شیرین نمیشه. تا خودمون نخوایم شیرین نمیشه. تا با دستای پینه‌بسته‌ی خودمون عملیش نکنیم شیرین نمیشه. نبایدم چشم امیدی به احدی داشته باشیم. همه بیرونِ گود واستادن تا ببازی و برات کف بزنن. اینو تا وقتی نبازی، نمی‌فهمی