اسکارِ صداقت یا شوآفِ سادگی؟

خنده‌های مستمر و مسخره و «مخلصم» گفتن‌هایِ پشتِ سرِ هم که شاید چندان در رسانه باب نیست. شوخی با بدنِ خود. مسخره کردنِ خود. نشان دادنِ ایرادهای خود. و خود را سوژه‌ی طنز کردن که کارِ هر کسی نیست.  شبیهِ «فلفل دلمه‌ای» عنوان کردنِ انگشت اشاره‌اش و تمرکز روی این موضوع در اجراهای نخست، شاید این موضوع را به ذهن متبادر می‌کند که هدفی جز خریدن ترحم ندارد. اما هر چه که جلوتر می‌رودیم می‌بینیم باید به وحید رحیمیان احترام گذاشت. «مگس» شدنش را نمی‌توان از دیدها پنهان کرد. هرچقدر که مضحک باشد، هر چقدر که کوچک باشد «خیلی باحاله به خدا. نمیدونی که. مخلصم». اینها را وسطِ اجرایِ کسی می‌بینیم که مگس شده. که مخاطب را تویِ اجرایش می‌کشاند. که خارج از اجرا نیز به رقیبانش عشق می‌ورزد. «داداشی» گفتن‌هاش به بقیه حسی‌ست شبیهِ کسی که سال‌هاست داداشی ندارد. کسی که دوست دارد همه را دوست داشته باشد و همه دوستش داشته باشند. حرص و ولع در این رفتار به نظر خارج از جذب حداکثریِ رای است. اما یکهو همه چیز خاکستری می‌شود. «اجرام تموم شد» وسطِ اجرا بود که بعد از خوردنِ مقداری آب این جمله را بیان کرد. بهتی شکننده که در چشم‌های اشکان خطیبی حس می‌شد به نظر برای هیچکس غریب نبود. «دیگه نمی‌تونم اجرا کنم. به خدا نمی‌دونم. ببخشید. عیبی نداره. عیبی نداره. نه نه. عیبی نداره. نمی‌دونم چرا اینجوری شدم. همه رو یادم رفت. عیبی نداره. معذرت می‌خوام.» جملاتِ متزلزلی که داشت همه چیز را برای او تمام می‌کرد. اما اشکان خطیبی نگذاشت: «باید پوستِ روحی ِ روانت رو کلفت بکنی برادر وگرنه ویران می‌شی» حالا باید منتظر میشدیم. جمله‌ی مریضی که از دهانِ لرزان وحید رحیمیان خارج شد شاید در قلب همه‌مان چکانده شد. آنجا که گفت «اونقد تمرین می‌کنم که این اتفاق نیفته. من همه‌ی دنیا رو می‌خندونم» این زلزله هی مخرب‌تر می‌شود. آنجا که وحید رحیمیان پس از اجرای آخرش گفت «نه سال پیش از یکی از دوستام توی باشگاه خبرنگاران، شماره رامبد جوان و آقای آئیش رو گرفتم و بهشون اس‌ام‌اس دادم که تو روخدا از من تست بگیرین. من استعدادشون دارم. من می‌تونم آدما رو بخندونم. خب طبیعیه که جواب ندادن. من بهشون پیام دادم که یه روزی جلوی شما بازی می‌کنم و شمارو می‌خندونم. این کارو کردم امسال» دوست دارم بتوانم شبیه‌ش باشم. شاید خیلی‌ها دوست داشته باشند شبیه‌ش باشند. شبیهِ همانجا که گفت «الان خیلی از مردم دوسم دارن منم همه‌شونو دوس دارم حتی اونایی که دوسم ندارن»

.

.

.