خوابگاه سلمونی

چند روز پیش صداىِ آهنگى از شاهین نجفى را بلند کرده بود و درحالی‌که داشت باهاش هم‌خوانى مى‌‌‌کرد، قیچى را روى موهاى هم اتاقی‌اش مى‌کشید. حسن قبل از اینکه دانشجو بشود و بیاید رشت، توی سلمانى کار مى‌کرد. بعد از خوابگاهى شدن، موهاى اکثر هم‌اتاقى‌ها و هم‌واحدى‌هایش را اصلاح می‌کرد. تقریبا به ٤-٥ لهجه‌ى کشور مسلط است! تالشى را که از بچگى بلد بود. ترکى را به خاطر محله مادرش این‌ها یاد گرفت. گیلکى را وقتى آمد رشت بلد شد و کردى هم نتیجه‌ى هم اتاقى شدن با کردهاى خوابگاه است. فضایِ عجیبی بوده این مدت که توی خوابگاه بوده‌ام و با وجودِ اینکه تابستان است و خیلی از بچه‌ها نیستند، اتفاقات جالبی دیده‌ام.

.

.

عکس: خوابگاه پسرانه بوستان - رشت

.

.

.

تو رو سیدالشهدا نگین قسمت!

ما بودیم. اونم بود. جفتمون بودیم. همدیگه رو هم خیلى دوست داشتیم اتفاقا. چندماهی می‌شد که شده بودیم یارِ غار و رفیق‌تر از رفیق‌های توی بوستانِ سعدی. واسش شعر می‌خوندیم. واسمون می‌خندید. واسش غیرتی می‌شدیم. واسمون قهر می‌کرد. واسش کتاب می‌خریدیم. واسمون دفترچه یادداشت می‌خرید. داشت خوب می‌گذشت. البته خب نمکِ دعواهامونم کم نبودها. دیگه داشت به مرزِ بحرانی می‌رسید که کلا قطع شد. نه اینکه خودش بخواد. مام که نمی‌خواستم. خر بودیم مگه؟ ولی یهو پیش اومد. دیگه دعوا نگرفتیم باهم. دیگه واسش شعر نمی‌خوندیم. دیگه واسمون نمی‌خندید. دیگه قهر نمی‌کرد. دیگه واسش کتاب نمی‌خریدیم. یه ماهی گذشت. دیدیم داریم بد غریبه می‌شیم با هم. معذوریت داشت از حضور فیزیکی پیشمون. ینی اون یه شهر دیگه بود. مام یه شهر دیگه کلا. ولی عاشقیت که این چیزا حالیش نبود. ینی اگه حالشیم بود خودشو می‌زد به نفهمی. به تنگ اومده بودیم. از بچگی همین‌جوری بودیم. انگاری تنمون رو با عذاب کشیدن شسته بودن توی زایشگاه. استخونمون نرم شده بود بس فشار رومون بود. تازه داشتیم بو می‌کشیدیم. تازه داشتیم مرمزه‌ش مى‌کردیم که سفره رو جمع کرد. جمع کرد تا بهمون اثبات کنه حق با کیه. تا اثبات کنه ما زاده‌ی غم بودیم. نه اینکه مُد باشه‌ها. نه. ما غم داشتیم. واقعی. حقیقتی که گلومونو گرفته بود و پوستِ تنمون رو آب می‌کرد.به والله اگه این بلا سر یکی‌تون میومد کمرتون می‌شکست. به خدا که نمی‌تونستین بلند شین از جاتون اگه اینجوری له می‌شدین. اینکه ما یکم پوست کلفتیم و توی صورتِ بی حسمون نمود نداره رو بذارین پایِ پوشیده شدنِ صورتمون از مردونگی. وگرنه مام گریه می‌کنیم. مام ناراحت می‌شیم. فقط فرقمون اینه که این گریه‌ها زیر ریش و سیبیل‌هامون قایم می‌شن. تا دیده نشن. ما غمگینیم. خیلی غمگین. و فکرم کنیم با همین غم تنمون رو می‌شورن توی غسال خونه. با همین غم برامون لااله الا الله می‌خونن. با همین غم خاکمون می‌‌‌کنن.

 

+ عکاس؟

ضعیف‌ها جز گریه کاری ازشان بر نمی‌آید

همان لحظه که روبه‌رویم نشسته بودی و روزنامه می‌خواندی گریه‌ام گرفت. وقتی توی آشپزخانه بویِ پیازِ سرخ شده پره‌های بینی‌ات را آزار می‌داد، اشک‌هایم جوری دیدم را مختل کرده بود و تار می‌دیدم که نفهمیدم گل دوم استقلال را کی زده. توی بیمارستان که دستت را آن پرستارِ ناشی کبود کرده بود و دوتا دوتا سرم حواله‌ات می‌کرد، غصه‌ات ذره ذره تنم را مچاله کرده بود. من ضعیف‌تر از آن بودم که رفتنت را ببینم و اشک‌هایت را لمس کنم و خداحافظیِ ناله‌گونه‌ات را بشنوم و همچنان مثلِ سابق باشم. بدجور ضعیف بودم. که حالا توی هر موقعیتی اشکِ دمِ مشکم را به راه می‌اندازم و از هیکلم اصلا هم خجالت نمی‌کشم .استقلال که گل می‌زند به یادت می‌فتم. یادت که می‌افتم گریه‌ام می‌گیرد. وقتی چندتا دختربچه توی خیابان یا پارک یا هرجایِ دیگری می‌بینم گریه‌ام می‌گیرد. اسم «پاستا» که می‌آید گریه‌ام می‌گیرد. دست‌بندم را که نگاه می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد. کتاب که می‌خوانم، گروه‌های دانشگاه را که باز می‌کنم، عکس‌های جشن روز دانشجو را که نگاه می‌کنم، به چشم‌هایم که خیر می‌شوم‌. مطالب وبلاگم را که می‌بینم، گریه‌ام می‌گیرد. به فکر انزلی رفتن که می‌افتم گریه‌ام می‌گیرد. که بدجورِ حسرتش به دلم مانده. به حسرت که فکر می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد. به دلم که فکر می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد. من آدم ضعیفی بودم. ضعیف هستم. و ضعیف‌ها هیچ کاری ازشان بر نمی‌آید، جز این‌که گریه کنند.

+ عکاس؟

بیان هم به فنا رفت؟

بچه‌ها می‌خوام مطلب پست کنم. می‌گه «حداکثر باید 300000 حرف باشه»! ینی بیشتر از اونو پست نمی‌کنه. می‌دونین داستانش چیه؟

بعدانوشت: فک کنم یافتم داستان چیه. ظاهرا در هر روز اجازه پست کردن یه مطلب بالای 300000 حرفی توسط بیان داده میشه! الان که از 12 گذشت تونستم پست کنم مطلب رو :|

دریای خیس

خیس شده‌ای. بوی نم تمام مشامم را پر کرده. تنت شور است. مزه‌ی دریا می‌دهد. مزه‌ی اشک‌های بچگی توی مدارس دخترانه. از روسری‌ات ماهی‌ها بیرون می‌ریزند. دستانت بوی دریا گرفته. بویِ آفتاب سوختگی. باله‌هایت را روی دستانم که می‌کشی دریا طوفانی می‌شود. گوشواره‌هایت را باز می‌کنی تا صدایِ مرغ‌های ماهی‌خوار توی مغزم پُر شود. همین‌که به سینه‌هایت خیره می‌شوم باران می‌گیرد. می‌لغزی از بین دستانم. در تنم ماسه‌ها رسوب می‌کنند. بارانِ سینه‌هایت وقتی تویِ صورتم می‌پاچد، غریق نجات توی ساحل غرق می‌شود. قایق‌ها از گوشه چشمت عبور می‌کنند و همین‌که به لب‌هایت می‌رسند واژگون می‌شوند. غرق شدن کارِ سختی نیست. فقط باید خیس شد و به گونه‌هایت خیره نگاه کرد. تو خیس شده‌ای. خیس به آغوشم رسیده‌ای. شبیه نوزادی که با لبخند از رحمِ مادرش بیرون می‌لغزد.

+ عکاس؟

ترس‌هایمان دارد واقعی می‌شود

گریه کرده بودم. خیلی. بدجور به جمله‌‌ی «مرد که گریه نمی‌کنه!» انگشت شست نشان داده بودم و برایش آرزوی سلامتی نکرده بودم. تلخ بودم. تلخ‌تر از چایِ تریاکی‌ها. تلخ‌تر از کاکائوهای 90%. تلخ‌تر از روزی که آقاجان آلزایمر گرفت. دردهایم هر روز شدیدتر می‌شد. شبیهِ رحمِ مادرِ جوانی که یک جنینِ دوقلو داخلش با هم می‌جنگیدند. استخوان‌های تنم صدایشان درآمده بود. توی کتاب‌ها زیر مواد کلسیم‌دار خط می‌کشیدم تا یادم بماند. به قفسه‌ی کتاب‌هایم که نگاه کردم فهمیدم هرچه تعداد کتاب‌هایم بیشتر می‌شود دردهایم نیز شدیدتر می‌شوند. می‌خواستم خودم را بزنم به بیخیالی و خودم را با آهنگ و چیپس و تخمه و فوتبال خفه کنم ولی نمی‌شد. بدجور خراب بودم. شبیه یک خانه متروکه پس از بمباران‌های موشکی. شبیه دخترکی که کنارِ جنازه ی پدرش نشسته و بویِ خون و عرق تمامِ حلقش را پر کرده است. که با ترس به سربازانی خیره شده که وارد می‌شوند  و نوک اسلحه‌شان را روبه‌رویش می‌گیرند و به وی دستور می‌دهند. خیلی گریه کرده بودم، شبیه وقتی که دخترک را مجبور می‌کردند تا لباسش را دربیاورد.

+ عکس؟

کرکره رو بده پایین

تا کِی باید عذاب بکشیم؟ تا کِی باید دردامونو ببینی و با لبخندای مسخره‌ت بهمون بگی «صبر داشته باش». اونجا که گفتی بعدِ هر سختی آسونی هست، اصلا طاقتمونو دیده بودی؟ اصلا دیده بودی که نمی‌تونیم زیر سختیه دووم بیاریم؟ دیدیو هیچ کاری نکردی؟ به خودت قسم، ما کافر نیستیم. به قرآنی که فرستادی و توش هزار بار از حق گفتی، ما چیزی جز حقمون نمی‌خوایم. ما دشمن نیستیم. ما منافق نیستم. ما بی‌همه‌چیز نیستیم. فقط خسته‌ایم. فقط کم آوردیم توی این برزخ. که تو هم وقتی چشماتو باز کنی و خودت رو یه جوون 23ساله‌ی داغونِ بی‌روحیه‌یِ بی‌آینده ببینی، خسته می‌شی. ما خسته‌ایم خدا. کم آوردیم. دیگه دمِ عیساییِ پیامبرات گرم نیست. جواب نمی‌ده. این نطفه‌یِ لامذهبِ نجس، دیگه زنده نمی‌شه. بیخودی مبعوث نکنشون. نجات دهنده‌ای تو کار نیست. کرکره رو بده پایین خدا

+ عکاس؟

«مثلثاتِ غیرعشقی»

واسمون نقل و نبات که پخش نمی‌کردن. زندگی سخته بوده به هرحال. توی بعضی روزا دهنمون سرویس شده. همون‌جور که توی بعضی روزهای دیگه‌ش عطرِ خوشی و خنده‌ش پیچیده لایِ گردنمون. اصلا بحثِ اعتراض و فحش و اینجور داستانا نیستا. چون دیگه توانِ اعتراض نمونده توی ماهیچه‌هامون. انگیزه‌ای نمونده واسه درست کردن. فقط اینارو می‌گیم تا گفته باشیم در کل. که بعد که دیدین نابود شدیم و داریم له می‌شیم نگین «عه! این که چیزیش نبود» داد و هوار زدن‌هامون نتیجه نداشت. که اگه داشت بیشتر از لیدرهایِ توی استادیوم آزادی داد و هوار زده بودیم. حنجره نمونده بود واسمون. ولی خب جوابگو نبود. این تخمِ لق اگه قرار بود به صدایِ حنجره‌هامون توجه کنه که اسمش نمی‌شد «زندگی»، می‌شد «مامان». خب به هرحال داره می‌گذره. این‌که سخت می‌گذره یا راحت دیگه به توانمون بسته‌ست. بسته به اینه که چقد شل یا سفت بگیری. واسه ما که جفتش بوده. هرچند سختیه قلدر‌تر بود و پرزورتر. یه‌جورایی شبیه نمودار سینوسی هی بالا پایین می‌شد. ولی تهش تصمیم گرفت بخوابه روی زمین و اونقد بهمون سخت بگیره که له بشیم. که نابود بشیم. که سوزش حنجره‌هامونو شدیدتر کنه. حالا که دقت می‌کنم تازه می‌فهمم چرا توی دوران کنکور، از مثلثات متنفر بودم.

+ عکاس؟

مجموعه پادکست نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه اول» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه دوم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه سوم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه چهارم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه پنجم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه ششم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه هفتم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه هشتم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه نهم» دریافت

نامه به ریحانه‌­اى که هرگز عاشقم نشد «نامه دهم» دریافت

مزخرفى به نامِ کنکور!

توى این حدودا ٦ سالى که در گیر کنکور بودم (٢سال دانش آموز و ٤ سال هم دوران دانشجویى به عنوان مشاور) هر سال یک اتفاق عجیبتر و غیرمنطقى تر افتاد تا ثابت کند اتفاقات بد ته ندارند. از سال ٩٥ شدتش بیشتر شد و رتبه ها عجیب و غریب تر شدند و روحیه و روان بچه ها خیلى خیلى شکننده تر و ضعیف تر.
این اتفاقات به گونه اى شدید و پیوسته رخ داده که انگار دیگر نمى شود کاریش کرد. انگار کلا هیچ چیز دست منِ دانش آموز یا منِ معلم یا من ِمشاور نیست. برایمان تکلیف تعیین مى کنند و مجبوریم بنویسیمش. مجبورمان مى کنند در محدوده اى که تعیین کرده اند بازى کنیم.
اما کارى که مى شود کرد چیست؟ کارى که ما مى توانیم بکنیم تا کمى اعصاب خوردى مان تسکین یابد چه مى تواند باشد؟ صراحتا بگویم: رتبه را بیخیال شوید. و تمام تمرکزتان توى این چند روز روى انتخاب رشته باشید. صرفا به بازار کار آن رشته توجه نکنید. صرفا به علاقه تان به آن رشته هم توجه نکنید. بازار کار و سرمایه توى وضعیت فعلى کشور فرمالیته اند. حتى رشته هاى تاپ هم (صرفا چون درآمدش بالاست) بدون علاقه، پوچ اند!
اول از همه آگاهى تان را از رشته ها بالا ببرید. غرورتان را کنار بگذارید. مشورت کنید ولى تحت تاثیر نباشید. به این فکر کنید که رشته انتخابى تان را حداقل ٤ سال در دانشگاه و کمِ کم ٢٠-٢٥ سال در محیط کار باید تحمل کنید. گولِ تبلیغات دوزارى هاى بى سوادِ انتخاب رشته اى را نخورید. تحقیق کنید. مشورت کنید. ولى نهایتا این خودتان باشید که انتخاب مى کند. خودتان آینده تان را تعیین کنید.

یک موضوعى هم هست در خصوص پشت کنکور ماندن. صراحتا و بدون شک از نظر من (که پشت کنکورى بودم و بسیارى از پشت کنکورى ها را مى شناسم) ماندن پشت کنکور سخت است. خیلى خیلى سخت! و تا کنون به هیچکس توصیه نکرده ام که یک سال بماند و سعى کند و  تلاش کند و براى هدفش بجنگد. هرچند جنگیدن توى هر شرایطى ارزشمند است. ولى منطق را هم باید درنظر گرفت. وضعیت کشور و به تبع آن نظام آموزشى، روى هواست! هدفى که امروز ارزشمند است شاید تا ٥ سال دیگر مفت هم نیارزد. نمى خواهم ناامیدتان کنم اما این شرایط را در نظر بگیرید و رشته اى را انتخاب کنید که علاوه بر علاقه کمى هم بازار مساعدى براى کار داشته باشد. در انتخاب رشته مغرور نباشید. کمى توقعتان را بیاورید پایین تا کمتر اذیت شوید.