«عذر می‌خوام شما سیگاری هستید؟!»

.

.

دقیقا یک روز مانده بود به ماهِ مهر. شدیدا درگیرِ برنامه­‌ی دانشجویان جدیدالورود بودیم که داشت برای نخستین بار توی زیباکنار برگزار می­‌شد. از شارژ گوشی‌­ام که ساعت 9 صبح 35% بیشتر نبود باید متوجه می­‌شدم که روزِ عجیبا شلوغی خواهم داشت. تویِ گروه تلگرامیِ ترتیب داده شده که به یک روال ثابت برای شروع هر کاری تبدیل شده (برای شروعِ هر کاری؛ چه اکیپ رفتن به کوه باشد، چه تولد گرفتن و چه کادر اجرایی مراسم دانشجویان جدیدالورود و چه شب یلدا، نخستین اقدامی که باید انجام داد، ساختِ گروهی با اسم مشخص و اد کردن چند نفر از فعالینِ آن حوزه است) ، وظایف هر کس مشخص شده بود و داشتم برایشان توضیح می‌دادم که دقیقا چه کاری باید بکنند. تویِ اتاقِ گرد گرفته‌­ی خوابگاه که به دلیلیِ تعمیراتِ تابستانه (که به مهر متاستاز داده بود)  شبیه قبرستان­­‌های مسیحیان شده بود، راه می­‌رفتم و با Voice به بچه­‌ها توضیح می­‌دادم که ماجرا از چه قرار است. صدایم از فریاد زدن‌های آن روز گرفته بود این موضوع نکته مثبتی برایم محسوب می‌شد. مسلما کسانی که من را پیش از این نمی‌شناختند با شنیدنِ چنین صدایِ خشن و نخراشیده‌ای کمی حواسشان را بیشتر جمع می‌کردند. خلاصه 6 - 7 موضوع مطرح و توضیحاتِ تفصیلی در خصوص هر کادر و برنامه‌اش ارائه شد. در طولِ همه‌ی این صحبت‌ها کنارِ تخت و به دیوارِ روبه‌رویی‌ام تکیه داده بود و با تعجب به من نگاه می‌کرد. «ترمک» بود. بقیه جاها را نمی‌دانم ولی ما در دانشگاه علوم پزشکی گیلان به ترم پایینی‌هامان می‌گوییم «ترمک!». «کاف» در ترمک نشانه‌ایست از تحبیب و نه تصغیر! تازه وارد اتاقم شده بود و قرار بود از این به بعد اینجا باشد. اما نمی‌دانست که یک هفته بیشتر قرار نیست اینجا باشم و دو سالِ آینده‌ی عمرم را به جایِ خوابگاه دانشگاه باید در خوابگاهِ پادگان بگذرانم. خوب بود که این را نمی‌دانست چون همین اولِ کار پررو می‌شد. بعد از اینکه صحبت‌هایم تمام شد و بلند شدم تا کمی وسایلم را جمع و جور کنم، بدون هیچ مقدمه‌ای گفت «داداش شما تمیزین دیگه؟!» برق از سرم پرید یکهو. یعنی چی که شما تمیزین دیگه؟ نه کثیفیم! لبخندِ مسخره‌ای زدم و به چشمانِ پر از سوالش نگاه کردم و گفتم «دمت گرم دیگه!». دستپاچه شد و شبیهِ کسانی که خرابکاری‌ای کرده باشند و بخواهند خرابکاری‌شان را جبران کنند گفت «نه نه. منظورم اینه که شما اینجا سیگار اینا که نمی‌کشین؟» به نظر می‌رسید دنبال یکسری جملات می‌گشت تا گندِ بالا آورده را جمع و جور کند: «آخه می‌دونی چیه؟ من آسم دارم. خواستم مطمئن شم که اینجا مشکلی برام پیش نمیاد» هدفش چیز بدی نبود ولی نوع بیانش جوری بود که اگر خسته نبودم و کمی حال داشتم ممکن بود جوابِ دندان‌شکنی بهش بدهم. گلویم می‌‌سوخت. آب دهانم را قورت دادم و با همان لبخند مسخره گفتم «نه من سیگار نمی‌کشم. دو نفری هم که اینجا هستن سیگار نمی‌کشن.» خیالش راحت شده بود اما فکر می‌کنم نمی‌دانست هوایِ مرطوبِ شرجیِ گیلان برای کسانی که با این آب و هوا خو نگرفته‌اند از هر سیگارِ بدونِ فیلتری هم عذاب‌آور‌تر است.

.

.

.

رایمون نوشت: عکس خوابگاه بوستان است | رشت

.

.

.

.

.

رایمون نوشت: عکس همان بیمارستان است. ولی آن شخص نه «گل شیر سوار» است و نه «احمد شیشه بر»

.

.

.

وبلاگ کامل غلامی | mr-raymon.blog.ir

خوابگاه سلمونی

چند روز پیش صداىِ آهنگى از شاهین نجفى را بلند کرده بود و درحالی‌که داشت باهاش هم‌خوانى مى‌‌‌کرد، قیچى را روى موهاى هم اتاقی‌اش مى‌کشید. حسن قبل از اینکه دانشجو بشود و بیاید رشت، توی سلمانى کار مى‌کرد. بعد از خوابگاهى شدن، موهاى اکثر هم‌اتاقى‌ها و هم‌واحدى‌هایش را اصلاح می‌کرد. تقریبا به ٤-٥ لهجه‌ى کشور مسلط است! تالشى را که از بچگى بلد بود. ترکى را به خاطر محله مادرش این‌ها یاد گرفت. گیلکى را وقتى آمد رشت بلد شد و کردى هم نتیجه‌ى هم اتاقى شدن با کردهاى خوابگاه است. فضایِ عجیبی بوده این مدت که توی خوابگاه بوده‌ام و با وجودِ اینکه تابستان است و خیلی از بچه‌ها نیستند، اتفاقات جالبی دیده‌ام.

.

.

عکس: خوابگاه پسرانه بوستان - رشت

.

.

.

خدا نصیب نکنه

ما تنها بودیم همیشه. توى کل زندگی‌مون همینجورى بوده روزا و شبامون. نه این‌که تقدیرمون باشه. انتخاب‌مون بود. این دوتا فرق دارن زیاد باهم. وگرنه مام می‌تونستیم ساکمونو جمع کنیم بریم سفر. بریم سینما. بریم هات‌داگ پنیرى بخوریم با دختراى دانشکده. می‌تونستیم با بچه های کافه بریم قصر شادی. ولى خب نمی‌چسبید بهمون. یعنى اون‌جورى که پیش خودش می‌چسبید پیش بقیه نمى‌چسبید. نمی‌دونیم چطور بود ولی گیرایى داشت. چسبش قوى بود. گفتیم خب می‌شینیم توى کنج عزلت‌مون ازش مى‌نویسیم. لااقل حالا که خودش نیست، یادش باشه توى شریانا و وریداى این تالاپ تلوپ کننده‌ى پُر از خون. ازش نوشتیم و نوشتیم و نوشتیم تا دیدیم داریم می‌زنیم جاده خاکى. اصلا جوری شده بود که خجالت می‌کشدیم بعضی چیزا رو بنویسیم. هی مى‌نوشتیم و از خوندن دوباره‌ش خجالت می‌کشیدیم! نمی‌دونستیم که فقط تا لب و گیسو و چشاى عسلیش بایس بنویسیم. نمی‌دونستیم سر و سینه و رون و پاچه واسه اینجور محفلا نیست. ناشی بودیم خب. برگشتیم و رفتیم سراغ خودسانسورى. ایراددارهاش رو حذف کردیم و قابل پخشا موندن. وقتى ازش توى وبلاگ‌مون مى‌نوشتیم بازدیدکننده‌هامون زیاد‌تر می‌شدن. کامنتا زیادتر می‌شد. اصلا وبلاگ جونى می‌گرفت واسه خودش. مام ته دلمون لابه‌لاى شریانا و وریدا از این‌که تنهایى رو انتخاب کرده بودیم خوشحال بودیم. درسته نمى‌دیدیمش. درسته سانسور شده‌هاش از کفمون پریده بودن. ولى خب همین‌که توى دسته‌بندىِ وبلاگ‌مون یه تگِ دیگه به اسم‌ش اضافه کرده بودیم خوشحال بودیم. همین‌که این تنهایى شد مسبب خیر و از اون نوشتن، توى شریانا و وریدامون نمى‌گنجیدیم حقیقتا. ولى خب ندیدنش هم کم مصیبتى نبود. خدا نصیب نکنه. یا حالا که درد رو داده، درمونش هم بده.

رایمون نوشت: عکس پرده اتاقمونه توی خوابگاه. یه جایِ دنجِ خلوت که جون میده واسه نوشتن

شام امشب فرانسوى باشد لطفا!

تنهایی توی خوابگاه نشسته‌ام و فوتبال می‌بینم. تخمه نمی‌خورم. استرس ندارم که نتیجه‌ی بازی چندچند می‌شود و دارم به این فکر می‌کنم که شام را چه ساعتی به سلف می‌آورند. قطعا فرانسه دوست داشتنی‌تر از آرژانتین است. از هر حیث که می‌نگرم فرانسه را دوست‌تر دارم. ولی باز هم تهِ تهش نتیجه‌ی بازی هرچه بشود نه غصه‌اش را خواهم خورد و نه حنجره‌ام را از حالت طبیعی‌اش خارج خواهم کرد. داور فغانی است و شاید این یکی از غرورمندانه‌ترین دلایلی باشد که باعث بشود نتِ گوشی را روشن کنم و Shareش کنم به لپ تاپ و سایت شبکه3 را باز کنم و بنشینم پایش. از صدایِ بچه ها توی سالنِ خوابگاه متوجه می‌شوم شام را آورده‌اند سلف. کارت دانشجویی و یک ظرف بر می‌دارم و درحالی‌که اصلا یادم نیست از بین دو منویِ شامِ  امشب، کدام را انتخاب کرده‌ام راهیِ آشپزخانه می‌شوم. توی راهرو صدایِ بچه‌ها را می‌شنوم که می‌گویند فرانسه بازی را می‌برد. صدایشان پر است از اطمینان و غرور. از شنیدنِ صدایشان آنقدر خوشحالم که دیگر برایم مهم نیست شام امشب کدام یک از دو منوىِ مشخص شده است.

از ساعت یازده داره خروپف میکنه!

اگه یه شب خواستین پیش رفیقتون تو خوابگاه بخوابین حتما ازش سوال کنین یکی از هم اتاقی هاش یه مرد حدودا 40 ساله ی کچل تپل که بعد از یه ساعتِ خاص خروپف هم میکنه موقع خواب، نباشه.