لطفن تعویض!

تا حالا هفت نفر هفت تا هفت‌تیر بالا سرت گرفتن؟ هفت نفر با هفت تا هفت‌تیر جلومون واستادن. رو به رومون واستادن. تکون بخوریم هفت تا هفت‌تیر خالى می‌شه رومون. مى‌دونى چى می‌گیم؟ امروز که تنها بودیم از همون اولِ صب با پوستِ تنمون لمس کردیم‌شون. بدمصبا سلول به سلول تنمون رو وارد معرکه کرده بودن که برقصیم به سازشون. هی بهشون می‌گفتیم بابا رقصیدن جرمه توی این مملکت. می‌گیرن چوب توی آستین‌مون می‌کنن. ما هنوز کلی آرزو داریم. زن نگرفتیم هنوز. دخترمون هنوز به دنیا نیومده «بابا بابا» کنه واسمون. می‌فهمین اصلن چی میگین؟ بیاین و از ما دس بکشین بذارین توی همین تنهایی‌مون بسوزیم. اصلا خودمون می‌دونیم چه‌جوری طی کنیم این تنهایی رو. سریال دانلود می‌کنیم می‌بینیم. خرج نت‌مون بالا هم بره بهتره از اینکه کلیپامون پخش شه توی فضاهای مجازی بشیم مضحکه عام و خاص. میدونین چیه؟ آخه دخترم نیستیم که بیان و برامون گلو جر بدن و واسمون پیج فیک بزنن و هشتگ راه بندازن. به هیچیشون نیست که اصلن چه وضعیتی می‌شیم. حتی شاید فعالای حقوق زنان بیان و علیه‌مون طومار بنویسن به ولله. که چرا اومدی و کارِ تخصصیِ زنارو به سخره گرفتی و فیلان و بیسار. بابا می‌دونیم داریم چرت و پرت میگیم، ولی باور کنین وضعمون از این چرت‌و‌پرت‌تره این روزا. بدیش هم اینه به همه چیش داریم عادت می‌کنیم. دماغمونو بگیرن، بیخیالِ نفس کشیدن می‌شیم و آبشش در میاریم. آبو که ازمون بگیرن کلا بیخیال اکسیژنش می‌شیم. می‌شیم مثِ این تک سلولیا که بدون اکسیژن نفس می‌کشیدن. اینجور تجربه‌ها رو داشتیم که میگیم‌ها. ما حرف چرت‌و‌پرتِ الکی ول نمی‌کنیم طرفِ کسی. مستدل و مستند حرف می‌زنیم. باور نداری؟ برو 30 سال قبلمونو ببین. اون‌وقته که باور میکنی. توی این فکریم که یه پولی بدیم دست اون هفت نفر تا زودتر بزنن و ناکارمون کنن. دیگه نمی‌کشیم. درسته «ما را به سخت جانیِ خود این گمان نبود» ولی خیلی وقته کپن‌مون تموم شده. یکی هی توی گوشمون فریاد می‌زنه «باید ببازی! باید ببازی!» باید بریم، باید بریم تا یکی دیگه بیاد جامون. سرمربی! لطفا تعویض!

رایمون نوشت: عکس مربوطه به فیلم «ساخت ایران». فیلم جالبیه. از دیدنش پشیمون نمی‌شین. جمله اول هم دیالوگ «فرهاد» توی این فیلمه. امروز 8 قسمتش رو دیدم! شاید خیلی وحشیانه به نظر بیاد ولی اینجا ایرانه. هر چیزی میتونه در شرف وقوع باشه. می‌دونی که؟

«ارزش»

وقتى که ارزش‌ها عوض می‌شن
بى ارزشا جامونو مى‌گیرن
دزدى رو خرها می‌کنن اما
مامورها پالونو مى‌گیرن!
این وضعیت قطعا خطرناکه

ماهى رو کردن توى تنگ نفت
حالا که تنگِ آب شفافه!
دیدت کماکان مختله وقتی
حرفاشون از بُن مایه شوآفه!
حرفاىِ حقِ من خطرناکه!

دنیاىِ «تنهاتر بمون دختر!»
دنیاى «ساکت شو! نخون! دختر»
دنیاى آخر از زمون دختر!
قطعا دیگه جاىِ قشنگى نیست

چشمات یه عمره تار می‌بینه
رو صورتش لکاىِ ننگینه
اینم یه راهِ سود از دینه!!
وقتی که دنیایِ قشنگی نیست

حرفى واسه گفتن نمى‌مونه
اینى که گفتن می‌شه قانونش
اى خاک عالم تو سرِ اون که
قرضى شه حتى سفره و نونش!!
آوازتو کم کن برو دختر!

اشکاى جارى بهتره واست!
توىِ رسانه بازتابش کن!
بیدار باش اما زبونت رو
تُو این تزلزل خوب خوابش کن!
لبخندتم جم کن برو دختر!

دنیاىِ «موهاتو بکن تُو تر!»
دنیاى آدم های ترسوتر
دنیاى شوآفای پُر رو تر
قطعا دیگه جاىِ قشنگى نیست

اما تو این سنگو قشنگش کن

برگرد تُو جنگو قشنگ‌ش کن

دنیای بدرنگو قشنگ‌ش کن
حالا که دنیایِ قشنگى نیست

رایمون نوشت: صبح که خبرِ مائده هژبری (همان دخترِ رقاصِ دستگیر شده) را شنیدم توی بیمارستان بودم. اعصابم خرد شد. همانجا یک بند نوشتم. ظهر بیشتر نوشتم. شب اینچنین شد.

تسویه بوسه

بهش گفتیم دیروز روز جهانى بوسه بودها. توى پارک نشسته بودیم که اینو بهش گفتیم. وحشیانه نگاه‌مون کرد که «خب که چى؟» گفتیم «خب هیچی. ینی هیچیِ هیچی هم نه‌ها. ولی در کل خواستیم اطلاع داده باشیم.» خندید. وقتی خندید انگار ریش ریش شد تمومِ دل‌مون. یه جورِ حال خوب کنی قلب‌مون به درد اومد. بهش گفتیم «می‌دونیم الان شرایط مهیا نیست و چش زیاده واسه دیدن. ولی خب چه کنیم که دل‌مون مثِ پوستِ پیاز نازکه و تاب نمیاره یسری موضوعارو. می‌ذاریم توى لیست بدهکاریاتون که بعدا تسویه کنین باهامون.» خندید. جوری خندید که کلا یادمون رفت هر چى طلب داشتیم و هر چى بدهى داشته. ولى خب هر کی ندونه خودمون که می‌دونیم چقد بدهکارشیم. چقد هوادارشیم. چقد خیلی تباهیم در مقابلش.

رایمون نوشت: عکاس فوق العاده ی این عکس رو توی اینستاگرام پیدا کرده بودم ولی متاسفانه اسم و آدرسش رو فراموش کردم الان. اگه آدرسی ازش دارین مرسی که میدین.

خدا نصیب نکنه

ما تنها بودیم همیشه. توى کل زندگی‌مون همینجورى بوده روزا و شبامون. نه این‌که تقدیرمون باشه. انتخاب‌مون بود. این دوتا فرق دارن زیاد باهم. وگرنه مام می‌تونستیم ساکمونو جمع کنیم بریم سفر. بریم سینما. بریم هات‌داگ پنیرى بخوریم با دختراى دانشکده. می‌تونستیم با بچه های کافه بریم قصر شادی. ولى خب نمی‌چسبید بهمون. یعنى اون‌جورى که پیش خودش می‌چسبید پیش بقیه نمى‌چسبید. نمی‌دونیم چطور بود ولی گیرایى داشت. چسبش قوى بود. گفتیم خب می‌شینیم توى کنج عزلت‌مون ازش مى‌نویسیم. لااقل حالا که خودش نیست، یادش باشه توى شریانا و وریداى این تالاپ تلوپ کننده‌ى پُر از خون. ازش نوشتیم و نوشتیم و نوشتیم تا دیدیم داریم می‌زنیم جاده خاکى. اصلا جوری شده بود که خجالت می‌کشدیم بعضی چیزا رو بنویسیم. هی مى‌نوشتیم و از خوندن دوباره‌ش خجالت می‌کشیدیم! نمی‌دونستیم که فقط تا لب و گیسو و چشاى عسلیش بایس بنویسیم. نمی‌دونستیم سر و سینه و رون و پاچه واسه اینجور محفلا نیست. ناشی بودیم خب. برگشتیم و رفتیم سراغ خودسانسورى. ایراددارهاش رو حذف کردیم و قابل پخشا موندن. وقتى ازش توى وبلاگ‌مون مى‌نوشتیم بازدیدکننده‌هامون زیاد‌تر می‌شدن. کامنتا زیادتر می‌شد. اصلا وبلاگ جونى می‌گرفت واسه خودش. مام ته دلمون لابه‌لاى شریانا و وریدا از این‌که تنهایى رو انتخاب کرده بودیم خوشحال بودیم. درسته نمى‌دیدیمش. درسته سانسور شده‌هاش از کفمون پریده بودن. ولى خب همین‌که توى دسته‌بندىِ وبلاگ‌مون یه تگِ دیگه به اسم‌ش اضافه کرده بودیم خوشحال بودیم. همین‌که این تنهایى شد مسبب خیر و از اون نوشتن، توى شریانا و وریدامون نمى‌گنجیدیم حقیقتا. ولى خب ندیدنش هم کم مصیبتى نبود. خدا نصیب نکنه. یا حالا که درد رو داده، درمونش هم بده.

رایمون نوشت: عکس پرده اتاقمونه توی خوابگاه. یه جایِ دنجِ خلوت که جون میده واسه نوشتن

خودمرگی!

2 سال بود که برای کنکور می‌خواند. ولى دیگر کم آورده بود. می‌رفتم کمی دلدارى‌اش بدهم ولى منى که خودم زخم خورده‌ى آن لاکردارِ حال‌خراب‌کن بودم کجا و دلدارى کجا؟ بیشتر شبیه جوک بود در واقع. تنها حرفى که به او زدم این بود که «تهش همین کنکوره که آینده‌تو می‌سازه. چه بخوای چه نخوای» و او هم با جمله‌ى  «گوه توی آینده‌ای که با کنکوره!» کلام را خیلی قاطع خاتمه داد. می‌گفت که متنفر است از این درصدها. می‌گفت ناحق‌اند. می‌گفت متنفر است از 4 ساعت نشستن‌ها و آزمون دادن‌ها. شبیه جنگ می‌مانست. می‌گفت متنفر است از 13 ساعت درس خواندن‌ها. می‌گفت خودزنی است. راست می‌گفت. قبول داشتم تمامی حرف‌هایش را. باید قبول می‌کردم که یک جوانِ 18 ساله‌ی بی‌اعصاب حق دارد که اینقدر مهاجم گونه برخورد کند. کسی که توی مدرسه حتی یاد نگرفته برنامه داشته باشد، یاد نگرفته مدیریت یعنی چه، یاد نگرفته که «قرار نیست زیست و شیمی و ریاضی و فیزیکو باهم بالای 80 بزنی تا بتونی توی ادامه زندگیت موفق باشی» کسی که حتی درست درس خواندن، درست اندیشیدن و درست صحبت کردن را در خانه دومش - یعنی مدرسه - یاد نگرفته، باید هم بگوید  «گوه توی آینده‌ای که با کنکوره!». کمی به خودم و دنیای خودمان که خیلی هم دور نبود از آن مسائل فکر کردم. یادِ خیلی چیزها افتادم. چیزهایی که بازگو کردن‌شان اعصابِ خُرده شده‌اش را پاره و پوره می‌کرد. نابودش می‌ساخت. بهش نگفتم. سکوت کردم و نگفتم. نگفتم که ما هم ناحقى زیاد دیده بودیم. ما هم جنگ زیاد کرده بودیم سرِ چیزهای هیچ و پوچ. نگفتم که خودزنى‌هایمان  باعثِ به فنا رفتن‌مان شده بود. نگفتم که ما ملتِ ناحقِ خودزننده‌اى بودیم که حتى بعد از کنکور و درس و دانشگاه و حتى بعدترش هم هیچ  غلطى نتوانستیم بکنیم. نگفتم که ملتى بودیم  که تهش و در بهترین حالت از یک دخمه در آمدیم و وارد یه دخمه بزرگ‌تر و لجن‌تر و کثیف‌تر شدیم. نگفتم آن آزمونی که 4‌‌‌ ساعت می‌نشینی و تست می‌زنی ممکن است 4 سال بعدی‌ات را به مسخره‌ترین شکل ممکن رقم بزند و شاید تا 40 سال هم دست از سرت برندارد. 4 ساعتی که ناعادلانه‌ترین و مسخره‌ترین و بی‌شرف‌ترین 4 ساعت دنیاست. این‌ها را نه به او، نه به هیچکس نگفته‌ام. امید ندارم وضع بهتر شود. ولی خب می‌توانم کمِ کم تلاش کنم تا پخش کننده‌ی بذرِ ناامیدی نباشم. هرچند کارِ سختی‌ست. کارِ مسخره و سختی‌ست که وقتی بینِ حجمِ عظیمِ حال‌به‌هم‌زنی از قانون زدگی‌ها و مسخره‌بازی‌ها قرار گرفته‌ای، پایت را روی پایت بیندازی و محاسنت را بخارانی و با لحنی که بویِ کثافت می‌دهد بگویی «درست می‌شه. درست می‌شه» نه! درست نمی‌شود. هیچ چیز خود به خود و الکی درست نمی‌شود. توی دوره‌ی چندساله ما که درست نشده. هرچند خیلی امیدوار بوده‌ایم. توی دوره ی شما هم درست نمی‌شود. هر چند که اصلا امیدوار نیستید. و شاید، مرگ از همینجا آغاز می‌شود.

رایمون نوشت: عکس مدرسه ابن سینا شهرستان لنگرود است. در آخرین آزمون جمع بندی کنکورشان، چند روز پیش

#خرمشهر_آزاد_نشد !

زندگى رو مدارِ بى‌آبى ‌
خونِ‌مون توى شیشه رنگینه!
حرفِ تلخت یه عمره مخفى شد
طرحِ آزادىِ بیان اینه!
واردِ بحثِ اعتراض نشو
رو تنت ردِ درد میشینه!
شهرِ خرم هنوز مى‌جنگه
شهرِ خرم هنوز خونینه!

رایمون نوشت 1 : می‌دانم که شاید بی‌فایده باشد. همین نوشتن‌ها را می‌گویم. شاید باید برخیزیم و دستانمان را بلند کنیم و برای درست کردنش یا علی بگوییم ولی بر چه اساس و قانون و روندی؟ نمی‌دانم. مرا ببخشید که کاری جز نوشتن ازم بر نمی‌آید. مرا ببخشید که آنقدر ضعیف هستم که کاری جز نوشتن ازم بر نمی‌آید.

رایمون نوشت 2 : عکس را از سرچ گوگل کنده‌ام!

از رنجی که در بیمارستان می‌بریم

برای اولین بار بود که داشتیم واحدی به نام ICU را در بیمارستان پورسینا می‌گذراندیم. بیمارستانی به غایت عجیب و غریب که شبیهِ پیرمردانِ دوره‌ی قاجار قلیان جلویش گذاشته و سبیل تاب می‌دهد و بقیه اصلا به هیچ چیزش هم نیستند! راستش را بخواهید بلد نبودیم ICUاش کجاست و غرورمان هم اجازه نمی‌داد که هی جلویِ یکی را بگیریم و شبیهِ بچه دبستانی‌ها بپرسیم که «ببخشید ICUتان کجاست؟!» اول از همه رفتیم سراغِ تابلوهای راهنما و دنبال اسم «ICU اعصاب» گشتیم. شبِ قبلش مربی‌مان زنگ زده بود و اعلام کرده بود که با وجودِ این‌که طبق برنامه باید «ICU جنرال» را می‌گذراندیم ولی چون کشیک‌هایش توی بخش اعصاب بود گفت که ما هم به همان بخش برویم. تابلویِ «ICU اعصاب» را پیدا کرده بودیم. وارد ساختمان که شدیم گیج و منگ این‌طرف و آن‌طرف را به شکلی کاملا متعجبانه خیره شدیم تا این‌که نگهبان به دادمان رسید و گفت که مرادتان را در طبقه دوم می‌گیرید. راهرویِ عجیب و غریبی داشت حقیقتا. خیلی باریک و شبیهِ فیلم‌های جنگی‌ای بود که بیمارستان‌های صحرایی دایر می‌کنند. خدا حفظ کند کسی را که این تابلوهای راهنما را خلق کرد و خدا سلامتی بدهد به آن کسی که آنان را توی این راهروها نصبید! سرِ صبحِ روزِ شنبه خودمان را به محل مورد نظر رسانیدیم ولی جا تر بود و بچه نبود! یکی از پرسنلِ بخش گفت که مربی‌تان هنوز نیامده. گفتیم خب چه کنیم؟ گفتند که منتظر بمانید. می‌آید. و آمد هم. خداوکیلی خوب موقع هم آمد. دخترِ جوانی بود که به نظر حدودا 26-27 ساله می‌آمد. گفت گان بپوشیم و به رختکن برویم تا لباس‌هایمان را عوض کنیم و وارد بخش شویم. تازه 5 دقیقه نگذشته بود از اینکه وارد اتاق شده بودیم و لباس‌هایمان را به صورتی کاملا نصفه و نیمه عوض نکرده بودیم که درِ اتاق به صدا در آمد. یکی از زحمت‌کشانِ بخش خدمات بهمان گفت که مربی‌تان گفته لباس‌هایتان را در بیاورید و برگردید «ICU جنرال». گفتیم عه؟ مگر می‌شود. همین دیشب بهمان گفت که توی بخش اعصاب باشید. اصلا همین الان ما را دید و گفت لباس‌تان را عوض کنید. به خدمات گفتیم «خداوکیلی داری اذیت می‌کنی؟!» وقتی که خدمات گفت «اصلن مربی‌تون رفت پایین همین الان» فهمیدیم که شوخی نمی‌کند و اصلا بحث اذیت کردن نیست و قضیه جدی‌تر از این حرف‌هاست. با اکراهی وصف‌ناشدنی لباس‌هایمان را عوض کردیم و برگشتیم به سمتِ «ICU جنرال» (حالا این‌که آن 3نفر رفیقان‌مان لباس‌شان را درنیاورده بودند و با همان لباس اتاق عمل بعلاوه یک روپوش سفید رویش، وارد بخش و حیاطِ بیمارستان شدند هم داستان دارد برای خودش!) قسمتِ جذابِ ماجرا اینجا بود که نمی‌دانستیم «ICU جنرال» کجاست و برای ماهایی که 3بار آن ساختمان را برای پیدا کردن بخش اعصاب درنوردیده بودیم خیلی ضایع بود دوباره برای بخش اعصاب پرس‌و‌جو‌کننده باشیم. دقیقا خاطرم هست. 3 بار دیگر آن ساختمان را دور زدیم تا بتوانیم «ICU جنرال» را پیدا کنیم. غافل از اینکه اگر از درِ پشتیِ بیمارستان وارد می‌شدیم بخش جنرال دقیقا روبه‌رویمان می‌بود و کلا 5 دقیقه باهامان فاصله می‌داشت. (این را روز بعدش فهمیدیم البته) به جایِ 8 صبح ساعتِ 9:50 وارد بخش «ICU جنرال» شدیم. نکته‌ی جالب‌ترِ قضیه این بودکه در آن زمان هنوز مربیِ‌مان را پیدا نکرده بودیم. دو سه بار بین بخش‌های اعصاب و جنرال پاس‌کاری شده بودیم و سرپرستارِ هر دو بخش گفته بودند چون مربی ندارید نمی‌توانیم مسئولیت‌تان را قبول کنیم. مربی‌مان هم نه تماس‌مان را جواب می‌داد و نه پیام‌مان را. (از من به شما نصیحت در ابتدایی‌ترین اقدام سعی کنید راه ارتباطیِ مشخصی با مربیتان پیدا کنید. اگر مربی‌تان دخترِ جوان باشد که اصلا واجب می‌شود خب!)
زیاد دردسرتان ندهم. پس از مرارت‌های زیاد بالاخره به یک ثبات نسبی رسیدیم و از آن روز به بعد از درِ پشتیِ بیمارستان واردِ «ICU جنرال» شدیم. اما قصه ما هنوز به سر نرسیده. راستی وقتی فهمیدیم که مربی‌مان کارشناسی ارشد دارد و 8سال سابقه کار کمی به سنِ تخمین‌زده‌مان شک کردیم. مربیِ‌مان خیلی بیشتر از آن حرف‌ها بود ولی خیلی خوب مانده بود لامصب! راستش را بخواهید وقتی به سنش فکر کردیم، کلِ آرزوهایمان نقشِ بر آب شد!

رایمون نوشت: عکس مربوط است به سقفِ اتاقکِ خدمات در «ICU جنرال بیمارستان پورسینا»

این اشک ها این اشک ها هرگز / از مردىِ ما کم نخواهد کرد

تیمى که میجنگه توو این میدون
نمره ش باید در حدِ بیس(ت) باشه
اصلن نباید گل بشه این توپ
حتى اگه پشتش کریس باشه!

غم هامو بردارید از دوشم
تا قدرتِ این تیم باور شه
وقتى که سوتا بر علیهِ ماست
باید که بُردا سهمِ داور شه!!

+ عنوان پست در ارتباط با عکس بالا و از یاسر قنبرلو

+ دو تا شعر! بالا، بداهه هایی بود که اومد و نوشتمش

«آدامسِ فوتبالی»

غروب که می­‌شد رفقا را جمع می­‌کردیم تهِ کوچه و چند آجر از خرابه‌­هایِ کنارِ خانه­‌ها پیدا می­‌کردیم و رویِ هم می‌­گذاشتیم و دروازه­‌ی آرزوها و امیدهامان را می‌­ساختیم تا چند دقیقه­‌ای هم که شده فارغ از غوغای جهان بتوانیم فوتبال بازی کنیم و به ارضایِ غریضه‌­ی مریضِ فوتبال­‌دوستمان بپردازیم. پیراهنِ «کاکا» هیچ‌وقت برایم شانس نمی‌­آورد ولی همیشه همان تک پیراهنِ ورزشیِ تیمِ ملی برزیل را می‌پوشیدم تا کمی به بارِ فنی بازی­‌هایم اضافه شود. پسر بزرگِ خانه بودم و اکثرِ مواقع خریدهای خانه را در غیاب بابا انجام می­‌دادم. هر وقت که بعد از خریدهای خانه، پولِ خُردی اضافه می‌­آوردم از این آدمس­‌هایی که برچسبِ برگردانِ بازیکنان فوتبال داشت می­‌خریدم و رویِ جلد کتاب‌های درسی‌­ام می­زدم‌شان. تقریبا عکسِ همه بازیکنان برزیل را داشتم به­‌جز کاکا. نمی‌دانم چرا این بشر هیچ­‌وقت توی هیچ‌­جایی شانس نمی­‌آورد. با آن چهره‌­ی معصوم اصلا شبیهِ فوتبالیست­‌ها نبود. موهای لَختش از جذابیت‌ش کم می­‌کرد ولی باز هم دوست‌ش می­‌داشتم و آن موهای به­‌ظاهر غیرِفوتبالی ذره‌­ای از علاقه‌­ام به او کم نکرده بود.­ روزهای منتهی به جام‌­جهانی برای­مان سخت ولی جذاب می‌­گذشت. امتحانات مدرسه روزهای آخرش را طی می­‌کرد و خستگیِ یک سالِ تحصیلی در کنارِ حاشیه‌های دیدنیِ جام‌جهانی دیگر نمی‌­توانست ما را پای درس و مشق بنشاند. مائده فوتبال را از خیلی از پسرهای توی کوچه­ بیشتر دوست می­‌داشت. جلدِ رویِ کتاب­‌های درسی‌­اش گواهِ این علاقه بود. تمامِ کتاب­‌ها و دفترهایش را با عکس­‌هایی از بازیکنانِ فوتبال تزیین کرده بود و دختر بودنش باعث می­‌شد خیلی خوش­‌سلیقه­‌تر از من جلدِ فوتبالی درست کند. او طرفدارِ آلمان بود و 5تا از عکس­‌های «کلوزه» را رویِ کتاب فارسی­‌اش چسبانده بود. فارغ از علاقه‌اش به کلوزه و ادبیات، خوش­‌شانسی‌­اش در داشتن عکس‌­های برگردانِ کلوزه کم‌­نظیر بود. او از آدامس خوشش نمی­‌آمد و مشخص بود که تلاشِ خیلی زیادی هم برای داشتن آن برچسب­‌ها نکرده بود، ولی گاهی وقت­‌ها اتفاقاتی پیش می‌­آید که حتی بدان فکر هم نکرده‌­ای بلکه صرفا یک‌­بار توی ذهنت دوست داشته‌­ای اتفاق بیفتد. و مائده جزء کسانی بود که کافی بود فقط یک‌بار خواستار چیزی باشد. در طول روزهای اخیر به‌­خاطر امتحانات مدرسه خیلی وقت بود که دسته جمعی فوتبال بازی نکرده بودیم. سه هفته می­‌شد که لباسِ کاکا را بر تن نکرده بودم و عرق نکرده بودم و بر سرِ خط دفاعمان فریاد نکشیده بودم که بی­‌خود و بی­‌جهت دریبل می­‌خورد و تمام زحماتم توی خط حمله را بر باد می‌­داد. سه هفته می­‌شد که دماغِ درازِ کلوزه را مسخره نکرده بودم و حرص مائده را در نیاورده بودم. سه هفته می­‌شد که گل نزده بودم و پیراهنم را درنیاورده بودم و خوشحالیِ بعد از گل نکرده بودم. ولی به جایِ تمامِ این نداشته‌­ها آنقدرِ آدامسِ فوتبالی خریده بودم تا طلسمِ نداشتنِ عکسِ کاکایِ برزیلیِ را بشکنم. اما نشد. در تمام این سه هفته، هر روز بدون خستگی به مغازه‌­ی کنارِ کوچه­­‌مان می­‌رفتم و با پول‌های خُردی که به مرور جمع کرده بودم آدامسِ فوتبالی می­‌خریدم. پیگیری و پررویی­‌ام اعصاب مغازه‌­دار را هم به­‌هم ریخته بود ولی خب چه کسی از پول خوشش نمی‌­آید؟ آن‌­هم پولی که از فروش آدامس‌­های بدمزه­‌ی تقلبی به‌­دست می‌آمدند. مغازه‌­دار گولم نزده بود و آدامس‌های تقلبی را به من قالب نکرده بود. روز چهارم که رفته بودم تا مثل همیشه آدامس بخرم در جواب به من گفت که دیگر آدامسِ فوتبالی ندارد. و بعد از اینکه با دست به بسته­‌ی آدامس‌­ها اشاره کردم، گفت که آدامس­‌ها بدونِ علامت استاندارد هستند و اجازه‌­فروششان را ندارد. آمدم و به­‌قول خودم زرنگی کردم و گفتم که این آدامس­‌ها را زیر قیمت و در طولِ روزهایِ برگزایِ جام‌­جهانی از او می‌­خرم و به هیچکس هم راجع به این موضوع چیزی نمی‌­گویم. به حرفم هم عمل کردم. مغازه­‌دار بسته‌­های آدامس را زیر میزِ مغازه­‌اش قایم می­‌کرد و فقط برای من کنار می­‌گذاشت. چند روز به همین منوال گذشت و هر روز چند آدامس از او می­‌خریدم و عکسِ هیچ­‌کدامشان هم کاکایِ مولختِ کم­‌حاشیه­‌ی برزیلی نبودند. انگار کارخانه یادش رفته بود که کاکا هم توی برزیل بازی می‌­کند و بازیکنِ اصلیِ جام­‌جهانی­‌ست. امتحانِ علوم‌مان را که دادیم مائده را توی کوچه دیدم که به سمتم می‌­آمد. وقتی روبه‌­رویم رسید کتاب علومش را جلویم گرفت و با حسی که ترکیبی از عصبانیت و ناراحتی بود گفت که یک هفته است هیچ برچسبی به جلد کتاب­ش اضافه نکرده و مغازه­‌دار دیگر آدامس فوتبالی نمی‌­فروشد. احساس‌ش را درک می­‌کردم ولی نمی­‌خواستم بداند موضوع از چه قرار است. نگاهم را برگرداندم سمتِ دیگر و با حالتی که انگار نبودنِ آدامس‌­ها برایم بی­‌اهمیت است گفتم که خب بالاخره یک روزی باید آدامس‌­هایش تمام می‌­شد و نمی­‌شود تا آخر عمر آدامس‌های مخصوص جام­‌جهانی بفروشد. گفتم که جام‌­جهانی هم همین روزها تمام می‌­شود و می‌­گذرد. نمی­‌خواستم آدامسِ تقلبی بجود. دوست نداشتم برای اضافه شدنِ چندتا عکسِ مسخره از آلمان­‌ها و کلوزه‌­ی بدترکیب، حالش بد شود و امتحانات مدرسه‌­اش را خراب کند. ولی مائده عاشقِ آن برچسب­‌ها و آلمان بود  و نمی­‌شد به همین راحتی از فکرش بیرون بیاید. باید کاری می­‌کردم که نه سیخ بسوزد و نه کباب. نه مائده اعصابش خُرد بشود و در نبودِ برچسب­‌های فوتبالی روی جلد کتاب علوم‌ش غصه بخورد و نه با جویدن آدامس­‌ها حالش بد بشود. فکری به ذهنم زد و با خوشحالی آن را با مائده در میان گذاشتم. از آن روز به­‌جایِ روزی یک آدامس، روزی دو آدامس می­‌خریدم. بسته‌­ی نازکِ آدامس­‌ها را باز و برچسب‌شان را جدا می­‌کردم. یکی را برای مائده کنار می­‌گذاشتم و یکی را روی جلد کتابِ خودم می­‌چسباندم. عکس­‌های کلوزه رویِ کتابِ مائده به  7عدد رسیده بودند ولی همچنان کاکا آب شده بود و رفته بود زیر زمین. ناامید شده بودم و خریدِ آدامس‌­ها را فقط به­‌خاطر مائده ادامه می‌­دادم. مائده هر روز خوشحال­‌تر و زیباتر می­‌شد و این برایم از هزار تا عکسِ کاکا بیشتر ارزش داشت. بازی­‌های جام‌­جهانی به مراحل پایانی خودش نزدیک شده و سخت ولی جذاب شده بودند. برزیل باید آلمان را می‌­برد تا به فینال مسابقات می­‌رسید. کاکا فیکس توی میدان حضور داشت ولی کلوزه روی نیمکت نشسته بود. بازی که به پایان رسید، صدایِ فریادهای مائده از تویِ کوچه بلند شد. خوشحال بود. شبیهِ کسی که پیروز شده است جیغ می­‌کشید و پرچمِ آلمان­‌ها را لایِ موهایِ خرمایی رنگش به احتزاز در آورده بود. آلمان‌­ها راهیِ فینال شده بودند و من در حالی‌که به جلدِ کتاب­های درسی‌­ام خیره شده بودم و جایِ خالیِ عکس­‌های کاکا را رویشان احساس می‌­کردم با خودم فکر کردم که کاکا علاوه بر من، بلکه برای برزیل نیز خو­ش‌­شانسی نیاورد.

« کاناوارو»

اصلن نمی‌فهمیدم دنیاش رو. مثل همون خبرنگارایى که صحبت‌هاى مورینیو توى مصاحبه‌هاش رو نمیفهمن. هى گسسته می‌شدیم که یکم توى فاز خودش و علاقه‌مندیاش قدم برداریم ولى هى دورتر می‌شدیم از این فازه. نه اینکه نخوایم‌ها،نه. بلد نبودیم. خب آخه کسى بهمون یاد نداده بود چه‌جور می‌شه دلِ اینجور آدما رو به دست آورد. حافظه‌مونم که اندازه جلبک بود و بعدِ آشنایی‌مون باهاش به موجودات تک‌سلولى تقلیل پیدا کرد. هیچى یادمون نمی‌موند. ساعتمونو زنگ می‌ذاشتیم که حواس‌مون باشه یادش باشیم. که حواس‌مون باشه هر ساعت بهش پیام بدیم و احوالشو بپرسیم و از اینکه داره توى دلتنگى سر می‌کنه غم‌مون بشه و سعى کنیم یه کارى کنیم یه نموره خوشحال‌تر بشه توى این دوره‌زمونه‌ى لاکردارِ نامروت.
البته اونم کم حواسش به ما نبودا. الحق که حواس‌جمع بود. آمار کل فالوور‌هاى اینستامونو داشت. پروفایل همه‌ى ممبراى کانال‌مونو چک کرده بود. یه‌جورى حواسش بهمون بود که کاناوارو وسطِ دفاع‌خطى‌هاى اینتر هم اینقد به خط حمله تیم مقابل حواسش نبود. ساعت خواب و بیدار شدن‌مون توى روزاى مختلف هفته رو نوشته بود توى Note گوشی‌ش و هر وقت می‌دید بیداریم و پیام نمی‌دیم می‌اومد خِرِمون رو می‌چسبید. البته این قضیه یخورده باعث رنجش‌مون هم شده بود. مشکلِ اون Noteـه این بود که زماناى سپرى شده توى مستراح و اینجورجاها رو نمی‌تونست مورد عنایت قرار بده و محاسبه کنه. چوب‌شو هم ما بایس می‌خوردیم. اصلا از وقتى که باهاش آشنا شدیم مستراح رفتنامونم تحت تاثیر قرار گرفت! کم می‌رفتیم. سریع هم میومدیم بیرون. جالبیش هم اینجا بود که معده و روده‌مون بطور سیستماتیک با این قضیه کنار اومده بودن و یه روزم «اخ» نگفتن به این جفاهایى که بهشون شده. نمی‌دونستیم عاشقیّت روى سلول‌هاى روده هم تاثیر می‌ذاره. ولى انگارى می‌ذاره. انگاری خیلی چیزا هست که عاشقیّت می‌تونه روشون تاثیر بذاره. شبیه برگِ برنده می‌مونه. شبیه تعویض‌های دیقه‌ی 88ِ مورینیو که میاد و نتیجه‌ی بازیو عوض می‌کنه. شبیه تکل از پشت‌های موفقِ کاناوارو که یه گل رو به جون می‌خره. درسته خیلی دقیق نمی‌فهمیدیم دنیاش رو ولی از وقتی آلارم گوشی‌مونو به اسمش عوض کردیم و یه آهنگِ لایت گذاشتیم روش دنیا برامون قشنگ‌تر شده. انگاری سه هیچ ازش جلوییم و بازی هم رسیده به دیقه ی 90