خدا نصیب نکنه

ما تنها بودیم همیشه. توى کل زندگی‌مون همینجورى بوده روزا و شبامون. نه این‌که تقدیرمون باشه. انتخاب‌مون بود. این دوتا فرق دارن زیاد باهم. وگرنه مام می‌تونستیم ساکمونو جمع کنیم بریم سفر. بریم سینما. بریم هات‌داگ پنیرى بخوریم با دختراى دانشکده. می‌تونستیم با بچه های کافه بریم قصر شادی. ولى خب نمی‌چسبید بهمون. یعنى اون‌جورى که پیش خودش می‌چسبید پیش بقیه نمى‌چسبید. نمی‌دونیم چطور بود ولی گیرایى داشت. چسبش قوى بود. گفتیم خب می‌شینیم توى کنج عزلت‌مون ازش مى‌نویسیم. لااقل حالا که خودش نیست، یادش باشه توى شریانا و وریداى این تالاپ تلوپ کننده‌ى پُر از خون. ازش نوشتیم و نوشتیم و نوشتیم تا دیدیم داریم می‌زنیم جاده خاکى. اصلا جوری شده بود که خجالت می‌کشدیم بعضی چیزا رو بنویسیم. هی مى‌نوشتیم و از خوندن دوباره‌ش خجالت می‌کشیدیم! نمی‌دونستیم که فقط تا لب و گیسو و چشاى عسلیش بایس بنویسیم. نمی‌دونستیم سر و سینه و رون و پاچه واسه اینجور محفلا نیست. ناشی بودیم خب. برگشتیم و رفتیم سراغ خودسانسورى. ایراددارهاش رو حذف کردیم و قابل پخشا موندن. وقتى ازش توى وبلاگ‌مون مى‌نوشتیم بازدیدکننده‌هامون زیاد‌تر می‌شدن. کامنتا زیادتر می‌شد. اصلا وبلاگ جونى می‌گرفت واسه خودش. مام ته دلمون لابه‌لاى شریانا و وریدا از این‌که تنهایى رو انتخاب کرده بودیم خوشحال بودیم. درسته نمى‌دیدیمش. درسته سانسور شده‌هاش از کفمون پریده بودن. ولى خب همین‌که توى دسته‌بندىِ وبلاگ‌مون یه تگِ دیگه به اسم‌ش اضافه کرده بودیم خوشحال بودیم. همین‌که این تنهایى شد مسبب خیر و از اون نوشتن، توى شریانا و وریدامون نمى‌گنجیدیم حقیقتا. ولى خب ندیدنش هم کم مصیبتى نبود. خدا نصیب نکنه. یا حالا که درد رو داده، درمونش هم بده.

رایمون نوشت: عکس پرده اتاقمونه توی خوابگاه. یه جایِ دنجِ خلوت که جون میده واسه نوشتن