بیشترش

 

بیشترش نور بود. خورشیدِ صبح که پاشیده می‌شد به گردن و شانه‌ام و مرا برای رسیدن به مقاصدی که ناچارن کم هم نبودند؛ همراهی می‌کرد. مثلِ عینکِ آفتابیِ دخترِ خوش‌لباسی که از روبه‌رو دیده بودمش و نمی‌دانستم پشت آن عینک دارد کجا را نگاه می‌کند و معذب بودم که بهش نگاه کنم یا نه و نگاه نکردم و بعد هم سریع پشیمان شدم که کاش نگاه می‌کردم. بیشترش اندوه بود. مثلِ آن دو مردی که کنارِ بیمارستان خصوصیِ صدر، در پیاده‌رو زیراندازی انداخته بودند و خوابیده بودند و احتمالن هم بیماری در چند‌ده‌متری‌شان روی تخت بیمارستان افتاده بود. مثلِ بازنشسته‌هایی که روبه‌روی وزارت نفت صف کشده بودند و پلاکاردهای اعتراضی توی دستشان بود و سن‌شان حداقل سه برابرِ سربازهای نیروی انتظامی‌ای بود که جلوشان ایستاده بودند. بیشترش عصبانیت بود. شبیه آن‌هایی که توی صفِ تعویض دفترچه‌ی تامین اجتماعیِ شعبه‌ی ۱۹ ایستاده بودند و صف آرام‌تر از یک لاک‌پشتِ حامله حرکت می‌کرد و مردمِ ماسک به چهره توی هم می‌لولیدند و به هم ویروس مدرن می‌مالاندند و به آن خانمِ جوانی که موهایش را رنگ گذاشته بود شکایت می‌کردند که چقدر کُند است. یا مثلِ آن راننده‌ی ۲۰۶ی که نزدیک‌های میدانِ پاستور شیشه‌ی عقبش را شکانده بودند و آمده بود توی ترافیک و هوار می‌زد و زنش هی جلوی دهانش را می‌گرفت تا ساکتش کند. بیشترش دلخوری بود. مثل آن پسرِ نوجوانی که توی آبمیوه‌فروشی سکوتی اعتراض‌آمیز کرده بود و جواب مادرش را نمی‌داد که پرسیده بود آب‌هویج می‌خورد یا آب‌طالبی و بعد هم که از ترس پدرش خواست چیزی بگوید الکی گفته بود شیرکاکایٔو! بیشترش تنهایی بود. شبیه من که روی کاناپه دراز کشیده‌ام و دارم به این فکر می‌کنم که شام چی درست کنم و فیلم چی ببینم و فردا صبح برای رفتن به بیمارستان لباس چی بپوشم و چرا اصلن دارم این‌ها را می‌نویسم. بیشترش همین بود. تا خورشید غروب کرد و نور از پشت گردن و شانه‌هایم خزید بیرون. حالا باید شانه‌هایم را تا فردا صبح گرم نگاه دارم.