غرقم کن. نه تویِ آب

 

آدم که حتمن نباید بره دریا تا غرق شه. حتمن که نباید وسط حجم عمیقی از آب دریا باشه که احساسِ خفگی کنه. گاهی وقتا آدم وسط موزاییک نیم‌متری هم غرق میشه. توو برگ‌های یه کتابِ چند صفحه‌ای هم حس خفگی بهش دست میده. میونِ چندتا عکسِ رنگی توی گالری. میونِ آهنگِ خوشِ اون‌روزها. توی گردنبندِ طرحِ عقرب. حتی وسطِ پاستایِ خوشرنگِ کافه‌ی میدون شهرداری. می‌دونی که چی می‌گم؟ گاهی وقتا خاطره‌ها خیلی عمیق‌تر از آب‌هایِ توی دریان. راحت‌تر خفه‌ت می‌کنن.

 
‌