تیمِ بی کاپیتان

بهش گفتیم که «شما تنها کسی بودین که واقعا باهاش ندار بودیم‌. تنها کسی بودین که رفیق بودین باهامون. تنهامون نذارین این روزای سخت و خشن رو. می‌دونین که؛ تیمای ضعیف توی تنهایی‌ها و نیکمتِ خالی راحت‌تر می‌بازن»
آینه‌ی کوچیکِ پشت قرمزش رو از توی کیف دستی‌ش بیرون آورد و درحالیکه داشت مژه‌های بلندش رو مرتب می‌کرد خیلی آروم گفت «یا رفیق من لا رفیق له». دلمون چروک شد یه لحظه. ینی اولش یه آرامشِ باحالی داشتا ولی بعدش فک کردیم این آرامشه، آرامشِ قبلِ طوفانه. با این لفظ، سپرده بودمون به یکی دیگه. که خب این موضوع طوفانِ عجیبیو رقم می‌زد. که خب تیمایی که کاپیتانشون مصدوم باشه یا محروم، مطمئنا یه جای کارشون می‌لنگه. مطمئنا اگر هم بدجور نبازن، منظم و درست بازی نمی‌کنن. متشنج میشه احوالشون. چه برسه به تیمی که اصلا کاپیتان نداشته باشه ..