این روزها برایم شبیه یک زمین گل‌آلودند؛ هر قدمی که برمی‌دارم کفش‌هایم سنگین‌تر می‌شود و قدم برداشتن سخت‌تر؛ ولی هنوز تلاش می‌کنم و راه می‌روم و جا نمی‌زنم. کسی که جا نزده باشد، حتی اگر خوابش نامنظم باشد، حتی اگر بی‌دلیل نیمه‌شب از خواب بپرد، هنوز وسط بازی ایستاده. هنوز جرأت روبه‌رو شدن دارد.
۳۰ شهریور ۰۴ ، ۲۲:۱۱