عداه اى تهِ خلاقیتشان شده که روى بالکن بنشینند و قلیان چاق کنند و لایو مشترک با دوستِ توى رخت خوابشان بگیرند و دوست داشته باشند که دودهاى خروجى شان را نظاره گر باشیم و مزخرف گویى هاشان را لایک کنیم. همانان که تهِ خلاقیتشان تکرارِ جمله ى "بریم آنکارا برا اونکارا!" به رفیقِ توى رخت خوابشان است. همانان که تپه اى پوشالى اند از نما، از پشمِ خالص. از زرِ مفت!
دانش آموزِ پارسالم بهم پیام داده و عیدو تبریک گفته. فنى میخوند. کامپیوتر. فوق العاده سختکوش بود و فقط میخواست یکى از دانشکده هاى فنى تهران قبول شه. یک سال شدید تلاش کرد. کل اون سال که میدیمش حاضر بودم خیلى کارا براش بکنم که موفق بشه. وقتى نتایج کنکور اومد و اسکرین شاتِ کارنامه ش رو فرستاد و جمله ى «به آرزوم رسیدم» رو با چندتا قلب قرمز سنجاق کرد به تهِ پیامش، داشتم بال درمیاوردم. بیشترین تعداد قلبى که توى این سالا براى کسى پست کردم رو براش فرستادم. از او قلب آبیا. امروز که بهم پیام داد تهِ پیامِ تبریکش چندتا قلبِ آبى سنجاق شده بود.
میگن هرجور که خودت فکر کنى، سرنوشتت همون میشه. خب مگه عقلمونو از دست دادیم که بدجور بهش فکر کنیم؟ مرض داریم مگه ناامیدانه بهش نگاه بندازیم؟
پاى چپمونو میندازیم روى پاى راستمونو درحالیکه داریم پسته هاى دزدىِ توى کمد رو قایمکى میخوریم به ٩٧ خوش اومد میگیم.
