«مثلثاتِ غیرعشقی»

واسمون نقل و نبات که پخش نمی‌کردن. زندگی سخته بوده به هرحال. توی بعضی روزا دهنمون سرویس شده. همون‌جور که توی بعضی روزهای دیگه‌ش عطرِ خوشی و خنده‌ش پیچیده لایِ گردنمون. اصلا بحثِ اعتراض و فحش و اینجور داستانا نیستا. چون دیگه توانِ اعتراض نمونده توی ماهیچه‌هامون. انگیزه‌ای نمونده واسه درست کردن. فقط اینارو می‌گیم تا گفته باشیم در کل. که بعد که دیدین نابود شدیم و داریم له می‌شیم نگین «عه! این که چیزیش نبود» داد و هوار زدن‌هامون نتیجه نداشت. که اگه داشت بیشتر از لیدرهایِ توی استادیوم آزادی داد و هوار زده بودیم. حنجره نمونده بود واسمون. ولی خب جوابگو نبود. این تخمِ لق اگه قرار بود به صدایِ حنجره‌هامون توجه کنه که اسمش نمی‌شد «زندگی»، می‌شد «مامان». خب به هرحال داره می‌گذره. این‌که سخت می‌گذره یا راحت دیگه به توانمون بسته‌ست. بسته به اینه که چقد شل یا سفت بگیری. واسه ما که جفتش بوده. هرچند سختیه قلدر‌تر بود و پرزورتر. یه‌جورایی شبیه نمودار سینوسی هی بالا پایین می‌شد. ولی تهش تصمیم گرفت بخوابه روی زمین و اونقد بهمون سخت بگیره که له بشیم. که نابود بشیم. که سوزش حنجره‌هامونو شدیدتر کنه. حالا که دقت می‌کنم تازه می‌فهمم چرا توی دوران کنکور، از مثلثات متنفر بودم.

+ عکاس؟