لطفن تعویض!

تا حالا هفت نفر هفت تا هفت‌تیر بالا سرت گرفتن؟ هفت نفر با هفت تا هفت‌تیر جلومون واستادن. رو به رومون واستادن. تکون بخوریم هفت تا هفت‌تیر خالى می‌شه رومون. مى‌دونى چى می‌گیم؟ امروز که تنها بودیم از همون اولِ صب با پوستِ تنمون لمس کردیم‌شون. بدمصبا سلول به سلول تنمون رو وارد معرکه کرده بودن که برقصیم به سازشون. هی بهشون می‌گفتیم بابا رقصیدن جرمه توی این مملکت. می‌گیرن چوب توی آستین‌مون می‌کنن. ما هنوز کلی آرزو داریم. زن نگرفتیم هنوز. دخترمون هنوز به دنیا نیومده «بابا بابا» کنه واسمون. می‌فهمین اصلن چی میگین؟ بیاین و از ما دس بکشین بذارین توی همین تنهایی‌مون بسوزیم. اصلا خودمون می‌دونیم چه‌جوری طی کنیم این تنهایی رو. سریال دانلود می‌کنیم می‌بینیم. خرج نت‌مون بالا هم بره بهتره از اینکه کلیپامون پخش شه توی فضاهای مجازی بشیم مضحکه عام و خاص. میدونین چیه؟ آخه دخترم نیستیم که بیان و برامون گلو جر بدن و واسمون پیج فیک بزنن و هشتگ راه بندازن. به هیچیشون نیست که اصلن چه وضعیتی می‌شیم. حتی شاید فعالای حقوق زنان بیان و علیه‌مون طومار بنویسن به ولله. که چرا اومدی و کارِ تخصصیِ زنارو به سخره گرفتی و فیلان و بیسار. بابا می‌دونیم داریم چرت و پرت میگیم، ولی باور کنین وضعمون از این چرت‌و‌پرت‌تره این روزا. بدیش هم اینه به همه چیش داریم عادت می‌کنیم. دماغمونو بگیرن، بیخیالِ نفس کشیدن می‌شیم و آبشش در میاریم. آبو که ازمون بگیرن کلا بیخیال اکسیژنش می‌شیم. می‌شیم مثِ این تک سلولیا که بدون اکسیژن نفس می‌کشیدن. اینجور تجربه‌ها رو داشتیم که میگیم‌ها. ما حرف چرت‌و‌پرتِ الکی ول نمی‌کنیم طرفِ کسی. مستدل و مستند حرف می‌زنیم. باور نداری؟ برو 30 سال قبلمونو ببین. اون‌وقته که باور میکنی. توی این فکریم که یه پولی بدیم دست اون هفت نفر تا زودتر بزنن و ناکارمون کنن. دیگه نمی‌کشیم. درسته «ما را به سخت جانیِ خود این گمان نبود» ولی خیلی وقته کپن‌مون تموم شده. یکی هی توی گوشمون فریاد می‌زنه «باید ببازی! باید ببازی!» باید بریم، باید بریم تا یکی دیگه بیاد جامون. سرمربی! لطفا تعویض!

رایمون نوشت: عکس مربوطه به فیلم «ساخت ایران». فیلم جالبیه. از دیدنش پشیمون نمی‌شین. جمله اول هم دیالوگ «فرهاد» توی این فیلمه. امروز 8 قسمتش رو دیدم! شاید خیلی وحشیانه به نظر بیاد ولی اینجا ایرانه. هر چیزی میتونه در شرف وقوع باشه. می‌دونی که؟