قمه‌کِش!
به‌خاطرِ نبودِ بیمار، از درِ اتاق‌عملِ ٣ جراحى زدم بیرون تا ببینم بقیه اتاق‌ها وضعیت‌شون چه‌طوره و عمل‌شون شروع شده یا نه. مربی‌هاى کارورزى‌ها براى جلوگیرى از شلوغ شدنِ بیش از اندازه‌ى اتاق‌عمل‌ها و پیشگیرى از غرزدن‌هاى جراح‌ها، گروه‌ها رو تقسیم می‌کنن تا هر اتاق‌عمل فقط یه دانشجو توش باشه و فضاى اتاق‌عمل زیادى شلوغ نشه. از شانسِ من اتاق‌عملى که توى بیمارستان پورسینا مجبور به تحملش بودم تقریبا یه فضاىِ ٣ در ٥ بود. جاییکه واقعا براى یه اتاق‌عمل استاندارد کوچیکه. همین‌که پامو از درِ اتاقِ ٣جراحى گذاشتم بیرون دیدم یه نوجوون روى ویلچر نشسته و منتظره تا بیاد داخلِ اتاق. کارشناس بیهوشى (که از قضا مربى‌مون هم بود) بهش تذکر داد که پاش رو روى زمینِ آلوده‌ى راهرو نذاره. اونم با اکراه قبول کرد. رفتم و زیرپایىِ مخصوص ویلچر رو براش درست کردم و پاهاى لختش رو گذاشت روى پایه‌ى فلزىِ ویلچر و بدون اینکه تشکر کنه با نگاهی منتظرانه به اتاقِ ٣ جراحى خیره شد. بعد از اینکه وارد اتاق شدیم متوجه شدم کفِ دست چپش به خاطرِ چاقوکشى آسیب دیده. ظاهرا با قمه زده بودن به دستش. همین‌که روى تخت دراز کشید با حالتى طعنه‌آمیز و خیلى آروم گفت «اینجا شبیه همه چى هست جز اتاق‌عمل!» راست می‌گفت. براى اولین بار بود که با یه قمه‌کش هم‌نظر بودم!
خوابید و داروى بیهوشى‌ش رو بهش زدیم و لوله گذارى‌ش هم انجام شد و جراح‌ش اومد سرِ عمل. از وضعیت‌ش خبر داشت. می‌گفت توى حیاطِ بهزیستى با رفیق‌ش دعواش شده و اون با قمه زده به دستِ این و اینم با قمه اون یکى رو مجروح کرده. رفیق‌ش هم توى اتاق جراحىِ بغل خوابیده بود تا عملش انجام بشه.
با وجودیکه ١٧سال بیشتر نداشت ولى هیکل تنومند و بزرگى داشت و لوله‌اى که واسش گذاشته بودیم براى یه مرد بالغِ ٣٠ ساله استفاده می‌شد. خیره شده بودم به صورت‌ش که با باند و چسب احاطه شده بود و توى این فکر بودم که این سرنوشتِ ناخوب می‌تونه تقصیر کى بوده باشه؟
+ خاطرات بیمارستانی رو توی ردیف‌های «لابه‌لای سوژه‌های بیمارستانی» بیارم از این به بعد؟ خیلی کم از بیمارستان نوشتم واستون. بنویسم؟
صـــا لــحـــه
