تو هم مث من مجبوری؟

زندگى جبر عجیبى توى نطفه ش داره. به زور به دنیا میاى. باید به زور یکیو انتخاب کنى که دوسش داشته باشى تا ادامه ى زندگیت رو تنها نباشى. تهشم به زور میمیرى!
البته این وسط یخورده اختیار هم دارى. اونم در حدِ انتخاب رنگ شال و نوع چیپسیه که میخورى. یا دیگه تهش اگه خیلى خوش شانس باشى میتونى رشته دانشگاهیت رو خودت انتخاب کنى. بقیه ش دیگه دست خودت نیست. بقیه ش فیک هایى ان که هرازگاهى بین اورجینالا پیدا میشن.
 همین که سعى کنى این فلاکت رو جورى بگذرونى که هفته اى یبار خنده بیاد روى لبات، ماهى یبار از تهِ روده کوچیکه ت قهقهه بدنى، سالى یبار هم جورى بخندى که از شدتش اشکت در بیاد، جواب دندون شکنى دادى به این نطفه ى اجبارى.
تو باید برنده باشى، حتى اگه این برنده بودن به اندازه ى حق انتخاب بین چیپس فلفلى و سرکه اى باشه