معلم یا راننده تاکسی؟

ساعت حدودا ١٠ شب بود و منم خسته و کوفته بعد از سروکله زدن با ١٣-١٤ نفر از بچه ها براى انتخاب رشته کنکورشون، اومدم ایستگاه تا ماشین بگیرم برم خونه. توى ایستگاه ماشینى نبودو مجبور شدم از تاکسى هاى بى سیم استفاده کنم. یه پراید نقره اى که یه خطِ کمرنگِ زرد روى کاپوت جلو و عقبش خودنمایى میکرد، تنها تاکسى اى بود که میدیدم. رفتم جلو و سلام دادم. ازش پرسیدم که چقد میگیره تا منو ببره خونه. گفتم دانشجویى حساب کن. اونم قبول کرد. نشستم توى ماشین و شروع کردیم به حرکت. از نوع لباس پوشیدنش متوجه شدم که یا معلمه یا سپاهیه یا بسیجى. یه پیرهنِ سفیدِ آستین بلند پوشیده بود با شلوار مشکى. ته ریشِ خاکسترى رنگى داشت و موهاش رو خیلى ساده شونه کرده بود. ازم پرسید "این وقتِ شب از دانشگاه رشت میاى؟" گفتم "نه. از همین لنگرود میام. زمان انتخاب رشته کنکورى هاست و تا دیروقت میمونیم تا انتخاب رشته شونو انجام بدیم. " همینکه حرف از کنکور و مدرسه شد، حس کردم داغ دلش تازه شده. شروع کرد به دردودل کردن. ١٥ سال توى آموزش و پرورش کار کرده بود. بخاطر یکسرى ازمسائل اومده بود بیرون تا بقیه عمرش رو با راننده تاکسى بودن طى کنه. از دوران خاتمى گفت، تا احمدى نژاد، از احمدى نژاد گفت تا روحانى. از اینکه هیچکدوم از رئیس جمهورها قدمى که بتونه کمک کننده باشه واسه آموزش و در عین حال پرورشِ دانش آموزا برنداشتن. از اینکه حجمِ مطالبِ به درد نخورِ کتابهاى درسیمون زیاده. از اینکه هیچوقت روى روانشناسىِ معلمین مدارس کار نشده و بهشون آموزش داده نشده. از اینکه سعى کن گولِ این حذب و اون ارگان و اون انجمن رو نخورى. از اینکه اونى که عالمه قدرتمنده واسه همین خودتو درگیر سیاست نکن. از اینکه توى این دوران باید با علم خودت، در مقابل جهل بجنگى. از اینکه سعى کن وقتى به منصبى رسیدى و چند نفر زیر دستت کار کردن، جورى باهاشون برخورد کنى که احترام گذاشتنشون بهت بخاطر احترام برانگیز بودنِ خودت باشه، نه از روى ترس. سعى کن جامعه شناسى بخونى. روانشناسى بخونى. بشناسى جامعه ت رو. بشناسى اطرافیانت رو.
از ماشین پیاده شدم و به سمت خونه حرکت کردم. داشتم به این فکر مى کردم که بعضى آدما تعلیم توى خونشونه. مهم نیست معلم باشن و سرِ کلاس یا راننده باشن توى تاکسى