لطفا به من پیام ناشناس ندهید!

از همان ابتدا که موجِ «حرفت رو ناشناس به من بزن»ها مثلِ ملخ افتاد به جانِ مزرعه ى مجازى مان (همان مزرعه ى آبى رنگ!) هیچوقت به سرم نزد که من هم از این قابلیت استفاده کنم و از دوستانم بخواهم حرف هایشان را به من بگویند بدون اینکه بفهمم چه کسى هستند. شاید فکر کنید علتش این بوده که از «مواجه شدن با خودِ واقعى ام از دیدِ دوستان» مى ترسم یا میخواهم از خودم فرار کنم، ولى واقعیتش این است که اصلا بحثِ این حرف ها نیست! اصلا. بیایید کمى دقیق تر شویم روى داستان. وقتى شما با استفاده از یک لینک، میتوانى پیامى به کسى بفرستى و هر چه بخواهى را بنویسى و طرفِ مقابلت نداند چه کسى هستى، و حتى نداند مردى یا زن( اصلا مهم است مرد باشد یا زن؟) نسبت به متن ارسال شده ذره اى احساس مسئولیت نخواهى داشت. مى توانى بى ارتباط ترین حرف ها را بزنى و هیچ ردى از خودت بر جاى نگذارى.

و من نمى خواهم حرفِ ناشناسِ بى هویت کسى را گوش کنم. نمى خواهم به حرف کسانى گوش کنم که حتى جرات ابراز حرفهایشان را ندارند(ابرازِ حرف بصورت واقعى و به اصطلاح «فیس تو فیس»!) . نمیخواهم درگیر یکسرى متن هایى بشوم که مطمئنم (البته شاید هم مطمئن نباشم) هدفى دوستانه ندارند و نمى خواهند کمکى به بهتر شدنِ اوضاع کنند. چون انتقادِ دوستِ واقعى واضح و مشخص است و از اینکه دارد با حرف هایش به تو کمک مى کند احساس غرور میکند، نه حس گناه که بخواهد از هویتش فرارى باشد. مطمئنا ما آدم ها همه پیچ هایمان سفت و محکم نیست و گاهى اوقات از دستمان در مى رود و اشتباه میکنیم. که قطعا هم باید این اشتباهات بهمان گوشزد شود. ولى مهم است اینکه آن طرفِ خط، کسى که میخواهد اشتباهاتمان را بهمان گوشزد کند، آنقدر مطمئن و محکم باشد که بیاید روبه رویمان بایستد(یا اگر خسته مى شود روى صندلى بنشیند) اشتباهاتمان را بهمان بگوید. اگر ناراحتى اى دارد بازگو کند. آن وقت است که من مى توانم تصمیم بگیرم که کارِ اشتباهم (از دیدِ او، نه از دیدِ یک لینک ناشناس) نیاز به عذرخواهى دارد یا نه. و اگر دارد عذرخواهى انجام بشود. آن وقت نوبتِ او (نه یک لینک ناشناس) مى رسد که عذرخواهى مرا بپذیرد یا نه.
به من پیام ناشناس ندهید. چون حرفِ کسانیکه جرات و جسارتِ رودررو انتقاد کردن را ندارند، برایم ذره اى اهمیت نخواهد داشت.